Συμφωνούμε
Δεν ξανακολλά το γυαλί. Ούτε η συγκόλληση φαίνεται πως είναι λύση. Η συγκέντρωση τη Δευτέρα το απόγευμα στον «Πανελλήνιο» σηματοδότησε τις εξελίξεις. Ο καθείς και οι ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία και τον λαό | EUROKINISSI
Δεν ξανακολλά το γυαλί. Ούτε η συγκόλληση φαίνεται πως είναι λύση. Η συγκέντρωση τη Δευτέρα το απόγευμα στον «Πανελλήνιο» σηματοδότησε τις εξελίξεις. Ο καθείς και οι ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία και τον λαό | EUROKINISSI
Συντάκτης:
Νίκος Κιάος
Τελικώς φαίνεται πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, ετελείωσε. Η παγκόσμια παραδοξολογία «καταψηφίζω αλλά στηρίζω την κυβέρνηση» και ταυτοχρόνως «αγωνίζομαι για την ενότητα» είναι η τελευταία πράξη της διάσπασης.
Καημένη Αριστερά! Αλλη μια διάσπαση, που κι αυτή γίνεται εν ονόματι της καθαρότητας, της αυθεντικής αλήθειας (!), του υπερασπιστή των δικαίων και των αγώνων του λαού και του λαϊκού κινήματος. Ανατρέχοντας στην Ιστορία θα δούμε ότι όλες οι διασπάσεις έγιναν απ' αυτούς που ορκίζονταν στην προσήλωση στις αρχές, τους υπερασπιστές της γραμμής, της πολιτικής, της... και τώρα από τους «εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ».
Ας μεταφερθούμε 50 ακριβώς χρόνια πίσω, το 1965, στα τότε «Ιουλιανά». Τι σήμαινε όμως «Ιουλιανά»; Ηταν το βασιλικό πραξικόπημα κατάργησης της εκλεγμένης με 53% κυβέρνησης της Ενώσεως Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου και η αποστασία των βουλευτών της Ε.Κ., αποστασία η οποία στήριξε την πτώση της κυβέρνησης.
Το κίνημα αντίδρασης, αντίστασης και διαμαρτυρίας, με τη θυσία του Σωτήρη Πέτρουλα, ήταν καταγγελία και του βασιλικού πραξικοπήματος και της αποστασίας. Χωρίς αποστάτες βουλευτές δεν θα έπεφτε η κυβέρνηση τότε της Ε.Κ., όχι της Αριστεράς, αλλά η πρώτη με δημοκρατική και προοδευτική πολιτική και πρόγραμμα, 15 χρόνια μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου.
Με τρωτά, με υποχωρήσεις, με συμβιβασμούς, αλλά απέναντι στα κέντρα της αντίδρασης, με κάποια προοπτική για εκδημοκρατισμό ουσιαστικό, για άνοιγμα, για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού. Τα λυκόρνια ήταν το παλάτι, οι αμερικανικές υπηρεσίες, η ηγεσία του στρατού, η ΚΥΠ, και όργανά τους το παρακράτος και τα δυναμικά στηρίγματα στις Ενοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία και τη Χωροφυλακή.
Το πραξικόπημα από εταίρους απέτυχε τώρα. Δεν έπεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. του Αλέξη Τσίπρα. Εγινε συμβιβασμός, οδυνηρός, ναι, συνθηκολόγηση. Αλλά δεν παραιτήθηκε ο Τσίπρας.
Η αντίδραση που βρήκε στο κόμμα του πού οδηγεί; Να μην εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, να μην προχωρήσει σε νέα συμφωνία, σύμβαση, όπως ζητούν οι «βουλευτές του Αριστερού Ρεύματος» (όπως χαρακτήρισε προβεβλημένο στέλεχος της Πλατφόρμας τους βουλευτές, «Εφ.Συν.», σελ. 5, της 28.7.15).
Η αποστασία δεν είναι θεωρητικού χαρακτήρα ιδεολογική αναζήτηση, είναι πράξη πολιτική και μεταφράζεται σε καταψήφιση της κυβέρνησης. Στην ίδια κομματική και κυβερνητική παράταξη ανήκαν ώς τώρα οι καταψηφίσαντες. Αρα δεν είναι ευφυολόγημα το «καταψηφίζω αλλά στηρίζω», είναι συνειδητή, γι' αυτό ασύγγνωστη πράξη.
Με άλλα λόγια, η αποστασία συντελείται και με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλωστε και τότε, το 1965, τηρουμένων των αναλογιών, οι αποστάτες υπερασπίζονταν, όπως έλεγαν, τη γραμμή της Ε.Κ. και καλούσαν τον αρχηγό τους και πρωθυπουργό να συμμορφωθεί.
«Βρείτε τα», λένε από δω και από κει διάφοροι. Μα πώς να τα βρουν; Η μεν κυβέρνηση να κάνει τι; Να μην εφαρμόσει αυτά που χάραξε και τα ψήφισε η Βουλή, δηλαδή να παραιτηθεί. Οι του «όχι», «παρών» και «απών». εφόσον εμμένουν και δεν κάνουν βήματα προς την εφαρμογή της πολιτικής, τότε θέλουν την παραίτηση της κυβέρνησής τους (!). Τα πράγματα είναι απλά και καθαρά.
Παλαιό στέλεχος της Αριστεράς, πρώην μέλος του προεδρείου Νεολαίας της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη, με αγώνες στην Κατοχή και μετά, με δεκάδες χρόνια διώξεων (εξορίες, φυλακές, Μακρονήσι, χούντα κ.λπ.), «είναι ένας από τους πολλούς της Αριστεράς», όπως αυτοπροσδιορίζεται, με ανησυχίες, με κριτική στάση απέναντι στην καθοδήγηση, με απόσταση από τις επίσημες εκφράσεις του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος στο παρελθόν, είπε σε νεότερο σύντροφό του, προ ημερών, όταν τον ρώτησε:
– Με νύχια και με δόντια να μείνει, αναφερόμενος στην αριστερή κυβέρνηση. Είναι ο καθ' όλα σεβαστός και αγαπημένος από συντρόφους συμφωνούντες κι αντιτιθέμενους, ο 89χρονος Στέφανος Στεφάνου.
Θα υπερασπιστείς ακριβώς αυτό που για πρώτη φορά μπόρεσε να γίνει στην Ιστορία της Ελλάδας. Και μετά στην πορεία, στη συνέχεια, στο μέλλον, θα έρθουν τα άλλα.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ήταν ενιαία, ενωμένη, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιμετώπιζε πιο αποφασιστικά τους επιχειρήσαντες και ακόμη επιχειρούντες πραξικοπηματίες. Πώς θα ήταν αν πήγαινε «μπετόν» η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες για τη συμφωνία, που έγινε μετά από 17 ώρες!
Δεν ξανακολλά το γυαλί. Ούτε η συγκόλληση φαίνεται πως είναι λύση. Η συγκέντρωση τη Δευτέρα το απόγευμα στον «Πανελλήνιο» σηματοδότησε τις εξελίξεις. Ο καθείς και οι ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία και τον λαό.
Αλλωστε και η «εναλλακτική» (δηλαδή λύση;) που προτείνουν οι της Αριστερής Πλατφόρμας, Ρεύματος κ.λπ. τι είναι διαφορετικό από το έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, έξω από το ευρώ; Δηλαδή μόνη της η Ελλάδα. Χωρίς στηρίγματα διεθνώς. Ας δούμε την Αλβανία πριν από 55 χρόνια κόντρα στη Μόσχα και το Πεκίνο, ας δούμε την Κούβα μόνη πριν από 25 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Η πολιτική του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι όμως μέσα κι όχι έξω. Φάνηκε τραγικό ότι το κόμμα «Ομοσπονδία» δεν μπορεί να λειτουργήσει. Υποτίθεται ότι καταργήθηκαν οι συνιστώσες, αλλά οι τάσεις λειτούργησαν αυτόνομα έως φραξιονιστικά. Πού είναι η κοινή θέση, η ενιαία, η απόφαση του κόμματος, όταν οι τάσεις προχωρούν ανεξάρτητα; Και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Διότι τι άλλο είναι αυτό το «καταψηφίζω και στηρίζω την κυβέρνηση» όταν περιχαρακώνεσαι πίσω από τον Τσίπρα, τον οποίο στηρίζεις όπως λες και τον τιμάς;
Αν σ' όλα αυτά προστεθούν οι αμετροέπειες, οι ακκισμοί του καταργηθέντος Γιάνη Βαρουφάκη, οι «εμφανίσεις» και «επιδείξεις» της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τα διάφορα «σόου», τότε συμπληρώνεται το παζλ που φαίνεται ότι δεν έχει άλλο λόγο παρά την εξυπηρέτηση προσωπικών, εγωιστικών βλέψεων (αρχηγικών;) και τελικώς οδηγεί στη διάσπαση.
Αλλωστε και οι αποστάτες το 1965 έκαναν το κόμμα τους «Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ενωση» - ΦΙ.Δ.Ε.
Καημένη Αριστερά! Αλλη μια διάσπαση, που κι αυτή γίνεται εν ονόματι της καθαρότητας, της αυθεντικής αλήθειας (!), του υπερασπιστή των δικαίων και των αγώνων του λαού και του λαϊκού κινήματος. Ανατρέχοντας στην Ιστορία θα δούμε ότι όλες οι διασπάσεις έγιναν απ' αυτούς που ορκίζονταν στην προσήλωση στις αρχές, τους υπερασπιστές της γραμμής, της πολιτικής, της... και τώρα από τους «εμείς είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ».
Ας μεταφερθούμε 50 ακριβώς χρόνια πίσω, το 1965, στα τότε «Ιουλιανά». Τι σήμαινε όμως «Ιουλιανά»; Ηταν το βασιλικό πραξικόπημα κατάργησης της εκλεγμένης με 53% κυβέρνησης της Ενώσεως Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου και η αποστασία των βουλευτών της Ε.Κ., αποστασία η οποία στήριξε την πτώση της κυβέρνησης.
Το κίνημα αντίδρασης, αντίστασης και διαμαρτυρίας, με τη θυσία του Σωτήρη Πέτρουλα, ήταν καταγγελία και του βασιλικού πραξικοπήματος και της αποστασίας. Χωρίς αποστάτες βουλευτές δεν θα έπεφτε η κυβέρνηση τότε της Ε.Κ., όχι της Αριστεράς, αλλά η πρώτη με δημοκρατική και προοδευτική πολιτική και πρόγραμμα, 15 χρόνια μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου.
Με τρωτά, με υποχωρήσεις, με συμβιβασμούς, αλλά απέναντι στα κέντρα της αντίδρασης, με κάποια προοπτική για εκδημοκρατισμό ουσιαστικό, για άνοιγμα, για την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού. Τα λυκόρνια ήταν το παλάτι, οι αμερικανικές υπηρεσίες, η ηγεσία του στρατού, η ΚΥΠ, και όργανά τους το παρακράτος και τα δυναμικά στηρίγματα στις Ενοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία και τη Χωροφυλακή.
Το πραξικόπημα από εταίρους απέτυχε τώρα. Δεν έπεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. του Αλέξη Τσίπρα. Εγινε συμβιβασμός, οδυνηρός, ναι, συνθηκολόγηση. Αλλά δεν παραιτήθηκε ο Τσίπρας.
Η αντίδραση που βρήκε στο κόμμα του πού οδηγεί; Να μην εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, να μην προχωρήσει σε νέα συμφωνία, σύμβαση, όπως ζητούν οι «βουλευτές του Αριστερού Ρεύματος» (όπως χαρακτήρισε προβεβλημένο στέλεχος της Πλατφόρμας τους βουλευτές, «Εφ.Συν.», σελ. 5, της 28.7.15).
Η αποστασία δεν είναι θεωρητικού χαρακτήρα ιδεολογική αναζήτηση, είναι πράξη πολιτική και μεταφράζεται σε καταψήφιση της κυβέρνησης. Στην ίδια κομματική και κυβερνητική παράταξη ανήκαν ώς τώρα οι καταψηφίσαντες. Αρα δεν είναι ευφυολόγημα το «καταψηφίζω αλλά στηρίζω», είναι συνειδητή, γι' αυτό ασύγγνωστη πράξη.
Με άλλα λόγια, η αποστασία συντελείται και με τις καλύτερες προθέσεις. Αλλωστε και τότε, το 1965, τηρουμένων των αναλογιών, οι αποστάτες υπερασπίζονταν, όπως έλεγαν, τη γραμμή της Ε.Κ. και καλούσαν τον αρχηγό τους και πρωθυπουργό να συμμορφωθεί.
«Βρείτε τα», λένε από δω και από κει διάφοροι. Μα πώς να τα βρουν; Η μεν κυβέρνηση να κάνει τι; Να μην εφαρμόσει αυτά που χάραξε και τα ψήφισε η Βουλή, δηλαδή να παραιτηθεί. Οι του «όχι», «παρών» και «απών». εφόσον εμμένουν και δεν κάνουν βήματα προς την εφαρμογή της πολιτικής, τότε θέλουν την παραίτηση της κυβέρνησής τους (!). Τα πράγματα είναι απλά και καθαρά.
Παλαιό στέλεχος της Αριστεράς, πρώην μέλος του προεδρείου Νεολαίας της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη, με αγώνες στην Κατοχή και μετά, με δεκάδες χρόνια διώξεων (εξορίες, φυλακές, Μακρονήσι, χούντα κ.λπ.), «είναι ένας από τους πολλούς της Αριστεράς», όπως αυτοπροσδιορίζεται, με ανησυχίες, με κριτική στάση απέναντι στην καθοδήγηση, με απόσταση από τις επίσημες εκφράσεις του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος στο παρελθόν, είπε σε νεότερο σύντροφό του, προ ημερών, όταν τον ρώτησε:
– Με νύχια και με δόντια να μείνει, αναφερόμενος στην αριστερή κυβέρνηση. Είναι ο καθ' όλα σεβαστός και αγαπημένος από συντρόφους συμφωνούντες κι αντιτιθέμενους, ο 89χρονος Στέφανος Στεφάνου.
Θα υπερασπιστείς ακριβώς αυτό που για πρώτη φορά μπόρεσε να γίνει στην Ιστορία της Ελλάδας. Και μετά στην πορεία, στη συνέχεια, στο μέλλον, θα έρθουν τα άλλα.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ήταν ενιαία, ενωμένη, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιμετώπιζε πιο αποφασιστικά τους επιχειρήσαντες και ακόμη επιχειρούντες πραξικοπηματίες. Πώς θα ήταν αν πήγαινε «μπετόν» η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες για τη συμφωνία, που έγινε μετά από 17 ώρες!
Δεν ξανακολλά το γυαλί. Ούτε η συγκόλληση φαίνεται πως είναι λύση. Η συγκέντρωση τη Δευτέρα το απόγευμα στον «Πανελλήνιο» σηματοδότησε τις εξελίξεις. Ο καθείς και οι ευθύνες του απέναντι στην Ιστορία και τον λαό.
Αλλωστε και η «εναλλακτική» (δηλαδή λύση;) που προτείνουν οι της Αριστερής Πλατφόρμας, Ρεύματος κ.λπ. τι είναι διαφορετικό από το έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, έξω από το ευρώ; Δηλαδή μόνη της η Ελλάδα. Χωρίς στηρίγματα διεθνώς. Ας δούμε την Αλβανία πριν από 55 χρόνια κόντρα στη Μόσχα και το Πεκίνο, ας δούμε την Κούβα μόνη πριν από 25 χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Η πολιτική του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι όμως μέσα κι όχι έξω. Φάνηκε τραγικό ότι το κόμμα «Ομοσπονδία» δεν μπορεί να λειτουργήσει. Υποτίθεται ότι καταργήθηκαν οι συνιστώσες, αλλά οι τάσεις λειτούργησαν αυτόνομα έως φραξιονιστικά. Πού είναι η κοινή θέση, η ενιαία, η απόφαση του κόμματος, όταν οι τάσεις προχωρούν ανεξάρτητα; Και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Διότι τι άλλο είναι αυτό το «καταψηφίζω και στηρίζω την κυβέρνηση» όταν περιχαρακώνεσαι πίσω από τον Τσίπρα, τον οποίο στηρίζεις όπως λες και τον τιμάς;
Αν σ' όλα αυτά προστεθούν οι αμετροέπειες, οι ακκισμοί του καταργηθέντος Γιάνη Βαρουφάκη, οι «εμφανίσεις» και «επιδείξεις» της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τα διάφορα «σόου», τότε συμπληρώνεται το παζλ που φαίνεται ότι δεν έχει άλλο λόγο παρά την εξυπηρέτηση προσωπικών, εγωιστικών βλέψεων (αρχηγικών;) και τελικώς οδηγεί στη διάσπαση.
Αλλωστε και οι αποστάτες το 1965 έκαναν το κόμμα τους «Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ενωση» - ΦΙ.Δ.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου