Σιωπή…

Σιωπή...

Ούτε γαλανόλευκες στα μπαλκόνια, ούτε πανηγυρικά ταραταντζούμ από μπάντες, ούτε μεγάλους λόγους περί «Ελλήνων ηρώων», ούτε «εθνική υπερηφάνεια» ούτε τίποτε… Μόνο σιωπή.

Καιρός να αναλογιστούμε, καιρός να συνεχίσουμε την υιοθετημένη μακροχρόνια σιωπή που μάς διακατέχει εδώ και δεκαετίες μέχρι να λήξει και αυτή η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου…

Να καθίσουμε ήσυχα όπως ήσυχα καθόμαστε χρόνια τώρα. Γιατί άλλωστε να σηκωθούμε από τον καναπέ!!! Εκτός κι αν… αν πρέπει να διαδηλώσουμε ανήμερα της επετείου του ΟΧΙ για ένα καινούργιο και καλύτερο επίδομα: Επίδομα Μνήμης.

Όποιος συγκινείται περισσότερο ή όποιος γράφει καλύτερα θεατρινίστικα λογύδρια υπέρ του ηρωικού Έπους να λαμβάνει και μεγαλύτερο επίδομα… ναι όπως το ακούσατε.

Όποιος έχει και έναν ήρωα πρόγονο στην οικογένεια, που να έδωσε την ζωή του υπέρ της Ελευθέριας, αυτός να έχει προνόμια ευκολίας πάσης φύσεως δανείων από τις σωσμένες τράπεζες, διορισμού για 5μηνα απασχόλησης με 280 ευρώ χωρίς ασφάλεια, επίδομα θέρμανσης και λοιπές επιδοτήσεις.

Τα παιδιά των ηρώων το αξίζουν. Κουβάλησαν 74 χρόνια σιωπής με χάρη και περηφάνια.

Που και που, επανέρχονται βέβαια και «οι γερμανικές αποζημιώσεις» από πολιτικά χείλη, έτσι για εκτόνωση ή για να μας δείξουν ότι σκέφτονται τους απογόνους, με ένα αφήγημα οικονομικής εξαγοράς, μιας κεφαλαιοποιημένης αυτοθυσίας που θα μας αποφέρει τόκους…

Βλέπετε, όταν πρέπει να το βουλώσουν οι Έλληνες δεν το κάνουν, αντίθετα όταν πρέπει να ουρλιάξουν κάθονται στην ουρά τους δίνοντας αγώνα υπέρ των χρηματικών δικαιωμάτων τους.

«Ο παππούς μου πολέμησε στο Αργυρόκαστρο και εμένα θα μού κόψουν το επίδομα;»

Σωστή η ερώτηση! Με αυτή την λογική οι απόγονοι των ηρώων εξελίχθηκαν από το 1944 μέχρι σήμερα… Νυν και αεί… Ούρλιαξε ο ήρωας για να σωπαίνει ο χέστης.

Έχουν την εντύπωση τα μορμολύκεια που κατοικοεδρεύουν στην χώρα της Ελευθερίας, ότι όλοι εκείνοι που δεν δίστασαν ακόμα και όταν είδαν τρείς μεραρχίες Ιταλών στο ‘Ύψωμα 731 απέναντί τους πως ό,τι έκαναν το έκαναν για τις επόμενες γενεές. Έχουν την εντύπωση όλοι αυτοί που στοιβάζονται σε κομματικά γραφεία, σε ουρές στις τράπεζες και στις εφορίες ότι την στιγμή που το χιόνι έφθανε μέχρι τον λαιμό ο στρατιώτης του ’40 σκεφτόταν ότι οι επόμενοι θα αξίζουν την θυσία. 

Αυτό μάς βολεύει, αυτό μάς δίδαξαν τα σχολικά βιβλία, αυτό έχουμε ως ασπίδα όταν μάς αποκαλούν «χέστηδες».

Ας το πάρουν χαμπάρι οι νεο-Έλληνες ότι ούτε ένας από εκείνους δεν έδωσε την ζωή του για τους επόμενους. Έδωσε την ζωή του για την δική του ζωή. Για κανέναν χέστη δεν θα έδινε κανείς τους, ούτε μια σταγόνα αίμα…

Στα πολεμικά χαρακώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να ζήσουν, στα πολιτικά αναχώματα πηγαίνουν αυτοί που θέλουν να την βγάλουν ζάχαρη. Τι χιόνι τι ζάχαρη, άσπρα είναι και τα δύο!

Δεν υπάρχει κληρονομικό δικαίωμα στην υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας. Η κάθε γενιά πολεμάει για λογαριασμό της. Εκείνη η γενιά πολέμησε για την ζωή, οι μετέπειτα γενιές πολέμησαν για την εύπεπτη και εύκολη ζωή.

Δεν συναντιέται πουθενά η μία με την άλλη έννοια, αντιθέτως αυτές οι δύο έννοιες συγκρούονται. Γίναμε οι εχθροί των ηρώων που κουβαλάμε ως τσίγκινα παράσημα όταν έρχονται τα δύσκολα. Πηγαίνουμε στα διεθνή παζάρια που κρεμάνε την έννοια της Ανεξαρτησίας και η γραμμή διαπραγμάτευσης που ακολουθούμε είναι: «Δύο φράγκα παραπάνω γιατί εμείς είχαμε ήρωες σε αυτό τον τόπο». Είχαμε όμως τότε μανάδες που έσκουζαν για εκείνα τα παλληκάρια, ενώ σήμερα οι μανάδες χαίρονται και κομπάζουν στα αυθαίρετα εξοχικά τους, για τον γάμο που έγινε στο «κτήμα», για τον «διορισμό», αν τύχει, στο δημόσιο ή για την καριέρα των νέων που ως εμιγκρέδες αναζητείται στο εξωτερικό…

Τόσο φθηνά πουλάμε την ζωή για μια ζωή που είναι κλεισμένη σε έναν μισθό, σε ένα επίδομα, σε ένα φάκελο λογαριασμού της ΔΕΗ ή σε ένα «φακελάκι» και θέλουμε να αυτοθαυμαζόμαστε ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους όταν μιλάμε, φωνάζουμε ή αντιδρούμε λεκτικά.
Αν είχαν τόσες σφαίρες τα λιανοτούφεκα εκείνων των ηρώων όσες οι λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά, το Ρούπελ δεν θα έπεφτε ποτέ…

Οι ήρωες δεν περπάτησαν μόνο στα σκοτεινά, έζησαν στα σκοτεινά και πέθαναν στα σκοτεινά χωρίς να πάρουν έστω κι’ ένα επίδομα μιας αχτίδας ελπίδας… Πορεία προς το μέτωπο, ύστερα κατοχή, αντίσταση κι’ εμφύλιος… «Πορεία βουβή, αδιάκοπη χωρίς Σταυρό και Ανάσταση, μόνο ιδρός και αγωνία ως είναι οι θρόμβοι αίματος, πέτρα ερήμου, δακρύων σπόγγος…».

Ήταν η γενιά τέτοια, ήταν η εποχή τέτοια, ήταν οι ίδιοι τέτοιοι Έλληνες. Ανάλογοι της στιγμής αλλά ανάλογοι και του τόπου που τους γέννησε και μετέπειτα τους σκέπασε με χώμα, με λάσπη ή με χιόνι…

Μην βαυκαλιζόμαστε ότι εκείνοι σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν για μας. Μην τούς παίρνουμε από το πέτο της ψυχής τους με αναίδεια τον λόγο της αυτοθυσίας τους.
Εκείνοι πέθαναν για αυτούς, ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για μια ζωή που ορίζεται από την ελευθερία, την δημιουργία, την περηφάνια και τον αξιοπρεπή θάνατο.

Ως παράδειγμα έχεις δικαίωμα να τους μιμηθείς. Ως τρόπο αντίδρασης έχεις δικαίωμα να τους αντιγράψεις αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να οικειοποιείσαι αισχρά το δικό τους θάνατο για ζωή με την δική σου πουλημένη ζωή που μυρίζει θάνατο.

Σιωπή… Λοιπόν, Σιωπή…
Η σκόνη της ύπαρξής τους αυτή την ημέρα ας μην ανταριάζεται στους τάφους τους… Ήταν δική τους αυτή η ημέρα… Και ήταν μια όμορφη ημέρα που ηθελημένα διάλεξαν για να πεθάνουν.

(από το άρθρο του lazarouyiannis που δημσιεύτηκε στο

http://www.logiosermis.net/2014/10/blog-post_655.html#.VFCB-DMcRjo

στις 28-10-2014. Διασκευή και επικαιροποίηση Αλέξανδρος Ρεμούνδος)