75 χρόνια σε περίμενα και ήρθες...

Όταν κάποτε στον κόσμο μας ανακαλύφθηκε πως η ανάγκη για την έκφραση της σκέψης ήταν ζωτικής σημασίας, έγιναν και οι επαναστάσεις… Γρήγορα όμως, οι επαναστάτες εννοούσαν πως αυτό αφορούσε τους ίδιους, κι όχι τους άλλους… Κι έτσι άρχισαν οι σφαγές των αντιρρησιών,  που ποτέ δεν σταμάτησαν απ’ όταν και οι επαναστάσεις έγιναν εξουσίες… Εξουσίες του «κόσμου» που δεν έπαψαν να καταδιώκουν και να καταπολεμούν κάθε αντιτιθέμενη σκέψη…

Έλα, ρε άτιμε. Κι εσύ ήρθες…

Έλα να τα πάρεις όλα. Κι εσύ ήρθες να τα πάρεις όλα.

Και για όσα πάλεψαν οι πρόγονοί μου και για τα δύο μέτρα κήπο που μου άφησαν οι παππούδες μου. Ναι μου πήρες ό,τι μ’ άφησε ο παππούς κι οι πρόγονοί μου...

Έλα να πάρεις και τα μεροκάματα, τα σκληρά, που τα έβαζα στην άκρη για μια ώρα της αρρώστιας. Μου πήρες όλες τις οικονομίες, ό,τι είχα και δεν είχα, με υπερχρέωσες… Το πήγες εκεί που πάντα ήθελες άτιμε να το φθάσεις και το έφτασες…

Έλα να τα πάρεις όλα. Ήρθες και τα πήρες…

Πάρε και τον ήλιο που τόσο τον γουστάρεις για να λιάζουν οι συφιλιδικοί σου τα κορμιά τους αποκτώντας το μεσογειακό χρώμα που τόσο επιθυμούν και τόσο απεχθάνονται.  Ήρθες κι αγόρασες σπιτάκια στα νησιά να περάσεις ανθρώπινα τους ρευματισμούς σου και το μέχρι σήμερα απάνθρωπο μέλλον σου.

Πάρε ρε, και τις θάλασσές μου να εξάγεις αέριο και τα ποτάμια μου να παράγεις ενέργεια φθηνή μόνο για την πάρτη σου. Ήρθες και είσαι έτοιμος να πάρεις αν δεν πήρες ήδη την ενέργειά μας. Πήρες και το γάλα των προβάτων μας και τα στάρια των κάμπων μας, για κρέμες, βιολογική γιαούρτη, ουίσκι και μπίρες για τη Μύκονο…

Το ξέρω που το πας, άτιμε.

Το πας εκεί που πάντα ήθελες να το φθάσεις.

Να καταστήσεις έναν λαό υπηρέτη.

Και τα κατάφερες να κρεμόμαστε απ’ το ευρώ σου.

Κατάφερες να βλέπω απελπισμένες μεσόκοπες να βγάζουν μεροκάματο σε μπουρδέλα παραπήγματα ενώ οι πιο νέες να φεύγουν καραβιές για τα διεθνή καλογυαλισμένα μπουρδέλα της ξιπασμένης Ευρώπης σου.

Εκεί, συνονθύλευμα με τις ανατολικές εξαγμένες μετά την πτώση των τειχών της πάλαι ποτέ Σοβιετίας. 

Κατάφερες να βλέπω και βλέπω γέρους να πεθαίνουν από αφόρητο κρύο, από το μονοξείδιο του μαγκαλιού, κλεισμένοι μέσα στα 20 τετραγωνικά λίγο πριν τους τα πάρεις κι αυτά ή από ασφυξία όταν θα τους κλείνεις τον διακόπτη από την συσκευή οξυγόνου λόγω ληξιπρόθεσμων λογαριασμών στις ιδιωτικοποιημένες  άλλοτε «ΔΕΚΟ» σου…

Κατάφερες να βλέπω 50ρηδες σε απόγνωση , 40ρηδες στις ουρές ανεργίας και 20ρηδες να λένε την ξενιτειά, στα εργοστάσια της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές,  πατρίδα τους.

Να βλέπω τα παιδιά ως μελλοντικούς σκλάβους της Φάρμας των Ανθρώπων που χρόνια στήνεις και τώρα θα εγκαινιάσεις εκεί ακριβώς που ξεκίνησε ο Ανθρωπισμός…

Βλέπω που το πας.

Δεν θα ρίξεις απλά το μεροκάματο στο «όσο θέλεις να δίνεις», την ημέρα για 18 ώρες δουλειάς και μαύρα, χάριν της «ανάπτυξης» της «ανταγωνιστικότητας» και της «πτώσης της ανεργίας». Θα μας κάνεις να χαιρόμαστε που ζούμε κι ας  παίρνουμε ό,τι δίνεις.

Φτιάχνεις το νέο «διαδραστικό» Νταχάου ακόμα μια φορά και αυτό θα είναι η ίδια μου η χώρα. Τα Νταχάου ποτέ δεν κλείνουν γιατί απλά δεν τα ξέχασες, δεν τα’ βγαλες απ’ το μυαλό σου, απλά αναστέλλουν τις εργασίες τους, έτσι δεν είναι λουκανοθρεμμένε μου Εσύ, μεγάλο Αφεντικό;

Έλα, ρε άτιμε, ροδομάγουλε και μέθυσε, που ήρθες μουλωχτά, πισώπλατα αυτή την φορά γιατί την προηγούμενη που ήρθες είχες τουλάχιστον τα κότσια να μου υψώσεις κατάμουτρα όπλα και βομβαρδιστικά για να μου πεις ότι πρέπει να σκύψω. Και είχα την επιλογή ή να σκύψω ή να πάρω τα βουνά…

Τώρα όμως μού έχεις κλέψει και τα βουνά. Μου μένει λοιπόν να σκύψω χωρίς τον φόβο της σφαίρας που θα έβγαινε από το προτεταμένο σου όπλο.

Είναι τρελό να παραδίνομαι χωρίς να βλέπω όπλο να σκύβω, χωρίς να έχω δώσει εντολή για αυτό…

Είναι τρελό να φοβάμαι μια σφαίρα που δεν υπάρχει. Πώς γίνεται να βλέπω μπροστά μου ένα όπλο που δεν υπάρχει, λέγοντάς μου οι «πολιτικοί ταγοί» πως υπάρχει;

Άτιμε, τα όπλα σου αυτή την φορά δεν έχουν κάνη, ούτε σκανδάλη.

Τα λάδωνες όμως δεκαετίες ολόκληρες και έχουν τις φάτσες όλων αυτών των υπανθρώπων που βγάζουν ακόμα λόγους σε ΤV και σε πλατείες, που κάνουν κόμματα, παρακόμματα και αποκόμματα,  που σφάζονται μπροστά στην κάμερα ενώ πίσω από αυτή στήνουν το σχέδιο για το πλιάτσικο που τους έβαλες ν’ αρχίσουν και έχει ξεκινήσει.

Α, ρε άτιμε. Για αυτόν τον λόγο τόσα χρόνια πέταγες ξεροκόμματα και «ευημερία» στα παντός είδους και φάσματος κομματόσκυλα της Ελλάδας. Για την στιγμή που θα τους έδινες την εντολή να κάνουν επίθεση πισώπλατα στον ίδιο λαό που τους έδινε τις ελπίδες του μέσα από ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο.

Έλα, ρε ευρωλιγούρη του Βορρά, να με συμμορφώσεις, να με κάνεις ευρωπαϊκό είδος, να «φτιάχνομαι» στα Μέγαρα με Μότσαρτ και Μπαχ, ενώ στα islands  να χάνομαι από τα νοθευμένα drinks και drugs και όχι να κλαίω με το βιολάκι, την λύρα και το κλαρίνο.

Να νιώθω «πολιτισμένος» μπροστά στις προθήκες των Μουσείων και όχι με τους σπαρμένους κίονες ανάμεσα στα στάχυα των χωραφιών μας, ριγμένοι απ’ τον χρόνο, τους βομβαρδισμούς και τις λεηλασίες σας, αυτούς του κίονες που κράτησαν ολόρθο τον «δυτικό ευρωπαϊκό» δήθεν πολιτισμό σου.

Έλα να σε πάω τελευταία βόλτα στα πατρικά μας να μυρίσεις την ακόμα καμένη πέτρα των σπιτιών από τον πολιτισμό των δικών σου προγόνων αλλά και τα αποκαΐδια του σπαρμένου ντόπιου δοσιλογισμού σου.   

Έλα να με κάνεις άνθρωπο εμένα, τον «γύφτο» ή pig του Νότου.

Έλα για να δω αν τελικά έχει μείνει ίχνος Ελλάδας μέσα μου...

Έλα ρε, για να μου αποδείξεις αν το μαχαίρι του παππού μου είχε τα αποτελέσματα που μου περιέγραφε ή ήταν ένα παραμύθι για να κάνω όνειρα κόκκινα. 

*Διασκευή και Επικαιροποίηση από Αλέξανδρο Ρεμούνδο

πηγή:http://simplemangreek.blogspot.com/2011/11/70.html