Στην κόλαση των ηλιθίων
Ανοίγεις τα μάτια σου…βλέπεις τη φύση και τα φαινόμενά της και οι αισθήσεις σου πλημμυρίζουνε από την ομορφιά, την αρμονία, τη ζωντάνια, την ποικιλία και τη δημιουργικότητά της…
…και ξέρεις καλά ότι ζεις σ ένα πλανήτη που μπορεί να σου προσφέρει όλα όσα έχεις ανάγκη…όχι μονάχα και απλά για να επιβιώσεις…μα και για να εξελιχθείς, σαν νοήμον πλάσμα, σε ότι οι δυνατότητές σου μπορούν να σου επιτρέψουν…
Ξέρεις καλά ότι τα επιστημονικά και τεχνολογικά επίπεδα του κόσμου που ζεις είναι πολύ υψηλά και οι δυνατότητες απεριόριστες…
…οι γνώσεις μας για τον κόσμο και τη ζωή αποκαλύπτουν διαρκώς νέες θαυμαστές προοπτικές και ευκαιρίες…
Και κάπου εκεί, ενώ ξέρεις καλά ότι δεν ονειρεύεσαι, ενώ ξέρεις καλά ότι όλα αυτά υπάρχουν, συνειδητοποιείς γι άλλη μια φορά ότι η κοινωνία που ζεις, παρ όλα αυτά, την καθημερινή ζωή σου, την κάθε σου στιγμή, εσύ και η υπόλοιπη ανθρωπότητα, είναι μια κόλαση, μια απερίγραπτη και ακατανόητη αθλιότητα, μια ανεξήγητη παρακμή ουσίας και αξιών…
Βλέπεις καθαρά την ανθρωπότητα εγκλωβισμένη στις αντιθέσεις της να μην μπορεί να αναπνεύσει, να πνίγεται…
Πνίγεσαι…ένας κόμπος ανεβαίνει στο στήθος σου…απορείς…μα πως…?
Μα είναι τόσο απλό…
…ζεις σε μια κοινωνία ζούγκλα, μια κοινωνία κόλαση, που για πάνω από ένα αιώνα κυριαρχείται και καθοδηγείται από ένα τσούρμο ανεγκέφαλα και ηλίθια ανθρωποειδή, με νοημοσύνη λιγότερη κι από αυτή των σκουληκιών, σκουλήκια και οι ίδιοι, που αναζητούν παντού τρύπες να χώσουν την βρωμερή ανυπαρξία τους.
Ζεις στην κόλαση των άθλιων τραπεζιτών,
των διεφθαρμένων οικονομολόγων,
των διεφθαρμένων λογιστών της ζωής,
των διεφθαρμένων δικηγόρων,
των διεφθαρμένων επιχειρηματιών,
των διεφθαρμένων χρηματιστών και τζογαδόρων της ζωής,
των διεφθαρμένων διαφημιστών,
των διεφθαρμένων πολιτικών,
των διεφθαρμένων βιομηχάνων όπλων, ναρκωτικών, φαρμάκων, τροφίμων…ζωής…
Ζεις στην κόλαση των λίγων αυτών ηλιθίων κοντόφθαλμων που βλέπουν τη ζωή σαν μπίζνα και τίποτε άλλο.
Κι όταν λέω λίγων εννοώ των λίγων πρωτοτύπων και όχι των πολλών αντιγράφων…
Ζεις στην κόλαση που έφτιαξαν, συντηρούν και αναπαράγουν αυτά τα λιγοστά ανέραστα ανθρωπόμορφα τέρατα, με την ανοχή των υπόλοιπων φοβισμένων «προβάτων», που έχασαν το δρόμο τους διαμορφωμένα και χειραγωγημένα κατάλληλα για να οδηγούνται καθημερινά στα κάθε λογής σφαγεία των εξουσιαστών τους.
Ζεις στο σκηνικό- ζούγκλα που σου έστησαν αυτοί οι διεστραμμένοι σκηνοθέτες του ανάποδου, κι ο ρόλος που σου δώσανε είναι του τρομαγμένου θηρίου που για να επιβιώσει πρέπει να φάει τις σάρκες του διπλανού του πριν εκείνος φάει τις δικές σου…πρέπει να είσαι συνεχώς απασχολημένος και αποπροσανατολισμένος σε ότι σου σερβίρουν…κι έτσι να ευνουχίζεται η εφευρετικότητα, η δημιουργικότητα, η νοημοσύνη και η ελεύθερη φαντασία σου.
Και κάθε καινούριο πρωινό κοιτάς με λαχτάρα κλεφτά τη μέρα, κοιτάς τον ήλιο, τη θάλασσα, τα θαύματα…φτερουγίζει για λίγο η ψυχή σου και πάλι ξανά χώνεις το κεφάλι στη «σπηλιά»…
Ζεις στην κόλαση του άχρηστου πολιτικού συστήματος,
των εξαγορασμένων δημοσιογράφων, των ειδικών που προσπαθούν να σε πείσουν ότι «έτσι είναι τα πράματα» κάνοντάς σε ακόμα και συνένοχο στα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας…οι ενοχές σου βοηθάνε πολύ καλά τη «δουλειά» τους…
…και τους βλέπεις κάθε μέρα στο χαζοκούτι σαν αυστηρούς δασκάλους να σε κατηγορούν, να σε επικρίνουν επειδή κάνεις όσα σου έμαθαν, επειδή για να επιβιώσεις αντιγράφεις μερικά από τα κόλπα τους στη μικρή δική σου κλίμακα…
Ζεις στην κόλαση των ηλιθίων,
αυτών των άθλιων που δεν γνωρίζουν καν τι είναι ανθρώπινο άγγιγμα και αγκαλιά,
που δεν τους λέει τίποτα ένα παιδικό χαμόγελο, ένα παιδικό δάκρυ…
αυτών που ηδονίζονται και εκστασιάζονται μόνο αγγίζοντας άψυχα χαρτιά, μετοχές, συμβόλαια, συμφωνητικά…
…που εξαντλούν όλη την κουτοπονηριά τους παίζοντας με νούμερα και αριθμούς, με το πώς θα ξεγελάσουν τους ανταγωνιστές τους, πως θα ανεβούν εκείνοι πιο ψηλά στην κορυφή του τίποτα και της κενότητας,
που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αριθμούς κι όχι ψυχές και σώματα με ανάγκες,
αυτών των διεφθαρμένων που ηδονίζονται με το αίμα αθώων, με τα δάκρυα και το θάνατο μικρών παιδιών,
των άθλιων που στήνουνε πολέμους για να πουλήσουνε τα όπλα τους και να έχουνε κέρδη-χρήματα, κέρδη-χρήματα, κέρδη-χρήματα…
Ζεις στην κόλαση των ανόητων…
κι έχουν δέσει τόσο σφιχτά τη ζωή σου και την ελέγχουν από παντού, για να ζεις μέσα στον πανικό και τα αδιέξοδα και να στηρίζεις, θες δε θες, το άθλιο κατασκεύασμά τους, απόλυτα εξαρτημένος.
Ζεις στον κόσμο αυτών των ψυχικά άρρωστων
που «αγωνίζονται» υποτίθεται να αντιμετωπίσουν τη βία, την τρομοκρατία, τη διαφθορά, την αδικία, το ρατσισμό, τη φτώχεια, την πείνα κι ένα σωρό άλλα απαράδεκτα κοινωνικά φαινόμενα, που οι ίδιοι έσπειραν και συντηρούν, χωρίς ΠΟΤΕ φυσικά να αγγίζουν τη ρίζα που τα γεννάει όλα αυτά, χωρίς ΠΟΤΕ να ενδιαφέρονται για την αιτία που τα δημιουργεί όλα αυτά και χωρίς φυσικά να θέλουνε ΠΟΤΕ να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα.
Έχουν φτιάξει ένα τεχνητό περιβάλλον μέσα στο οποίο οι άνθρωποι στερούνται ή ανταγωνίζονται για ν αποκτήσουν, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, ό,τι έχουν ανάγκη και έχουν καταφέρει να κάνουν έναν ολόκληρο πλανήτη να ζει και να υπάρχει για ένα και μόνο λόγο, για ένα και μόνο κίνητρο, ένα και μόνο στόχο…
ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑΑΑ!!!
Χρήματα, κι άλλα χρήματα, πιο πολλά χρήματα, κι ακόμα πιο πολλά χρήματα!!!
Για όσο ακόμα θα υπάρχει το χρήμα και το οικονομικό αυτό σύστημα στον κόσμο μας, στις ζωές μας, ΚΑΝΕΝΑ, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό πρόβλημα δεν θα μπορέσει να βρει τη ριζική του λύση.
Ο κόσμος μας είναι αιχμάλωτος του χρήματος και όλων των φορέων, οργανισμών και ιδρυμάτων που το κατέχουν.
Είναι μια πυραμίδα που στην κορυφή της είναι θρονιασμένα τα λιγοστά ανθρωποειδή που κατέχουν το χρήμα και τους παγκόσμιους φυσικούς πόρους και στη βάση στοιβάζονται τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων-σκλάβων εξαναγκασμένα να αλληλοσκοτώνονται με κάθε τρόπο για να επιβιώσουν στην κόλαση αυτή.
Αν μπορούσαν για λίγο οι άνθρωποι να αναρωτηθούν αν και σε τι χρειάζονται πλέον τα χρήματα στη ζωή τους, αν είναι πραγματικά αναγκαία…
…αν μπορούσαν απλά να καταλάβουν ότι τα χρήματα τους είναι «αναγκαία» ΜΟΝΑΧΑ όταν τα αγαθά και ό,τι άλλο χρειάζονται βρίσκονται σε στέρηση, σε σπανιότητα…
…ότι σ ένα κόσμο που μπορεί να παράξει και να δημιουργήσει αυτάρκεια, σ ενα κόσμο όπου ΟΛΟΙ μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση σε όσα χρειάζονται, τα χρήματα είναι εντελώς άχρηστα!!
Στο στημένο όμως αυτό matrix όλα παρουσιάζονται σαν «εξ αποκαλύψεως» δεδομένα και προπάντων μη αμφισβητήσιμα.
Μπορείς να πεις και να κάνεις ό,τι θές, αφήνοντας όμως στη θέση τους τα θεμέλια του σάπιου οικοδομήματος.
Σκέψου…κι είναι το ίδιο σκηνικό για πάνω από ένα αιώνα…!!!
Τις νύχτες, πριν πας κουρασμένος από τη δουλεία της ημέρας στο κρεβάτι σου, κοιτάς τα μακρινά αστέρια κι ονειρεύεσαι κόσμους άλλους…μελαγχολείς…
…σκέφτεσαι που να βρίσκεται άραγε ο κόσμος του αυτονόητου που τόσο χρειάζεσαι εσύ και όλοι γύρω…
Μέσα σ αυτό το στημένο περιβάλλον άλλοι σιωπούν, άλλοι υπακούουν, άλλοι «επαναστατούν», άλλοι συνεργάζονται…
…κι όλοι εύχονται και ελπίζουν σ ένα καλύτερο αύριο…
Μα αν το καλύτερο «αύριο» που ελπίζουν είναι το γινόμενο των πολλών «σήμερα»
και το κάθε «σήμερα» που ζουν είναι ένας εφιάλτης
τότε τι άλλο από εφιάλτης μπορεί να είναι το «αύριο»?
Το αύριο δημιουργείται σήμερα από εμάς.
Αν στο σήμερα ζεις ό,τι καλύτερο μπορείς
τότε δεν χρειάζεται να ελπίζεις σ ένα καλύτερο αύριο…
Η ελπίδα ενός καλύτερου αύριο
είναι το άλλοθι του να μην ζεις το καλύτερο σήμερα
και στο χρόνο που μεσολαβεί μέχρι να φτάσεις το καλύτερο αύριο
κρύβεται όλη η δυστυχία και οι συγκρούσεις σου…
Ο χρόνος αυτός είναι ένα απλό κατασκεύασμα της σκέψης σου!
Πάρε μια γερή βαριοπούλα στα χέρια και μια βαθειά ανάσα στα πνευμόνια κι άρχισε το ξερίζωμα…άμα θες τη γνώμη μου…
…γκρέμιζε και πέτα, πέτα και γκρέμιζε ασταμάτητα, ακούραστα, όλο το ψέμα που σε βύζαξαν, όλα τα άχρηστα που σε φόρτωσαν, «αξίες», διαχωριστικές ταμπέλες, πρότυπα, εικόνες, παραδόσεις, περιορισμούς…όλα…να πάνε στη χωματερή της ιστορίας σαν άχρηστα υλικά ενός κόσμου παλιού…
Μην ακούς τις φωνές που σε καλούν σε πόλεμο, είναι κατάλοιπα του άρρωστου παρελθόντος.
Όσο πιο πολύ θα καταφέρνεις να αποδομείς από μέσα σου όλη αυτή την αθλιότητα, αυτή την κατασκευασμένη κόλαση, το άρρωστο κατεστημένο, τους σωτήρες, τόσο πιο ελεύθερος κι ανάλαφρος θα νοιώθεις, η δημιουργικότητα και η φαντασία σου θα δυναμώνουν ενώ η δύναμη των ηλιθίων θα μειώνεται…
Όσο η συνείδησή σου θα αδειάζει από τα σκοτάδια της άγνοιας των ηλιθίων τόσο το φως θα δυναμώνει μέσα και ολόγυρά σου…
…γι αυτό κράτα γερά το χέρι του διπλανού που τα οράματά σας ανταμώσαν κι από το φως σας ανάψτε όσα σβηστά κεριά βρείτε στο πέρασμά σας.
Ο νέος κόσμος βρίσκεται ήδη μπροστά μας, δεν είναι ούτε όνειρο ούτε ουτοπία.
Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com
Πηγή: Στην κόλαση των ηλιθίων - RAMNOUSIA Ανοίγεις τα μάτια σου…βλέπεις τη φύση και τα φαινόμενά της και οι αισθήσεις σου πλημμυρίζουνε από την ομορφιά, την αρμονία, τη ζωντάνια, την ποικιλία και τη δημιουργικότητά της…
…και ξέρεις καλά ότι ζεις σ ένα πλανήτη που μπορεί να σου προσφέρει όλα όσα έχεις ανάγκη…όχι μονάχα και απλά για να επιβιώσεις…μα και για να εξελιχθείς, σαν νοήμον πλάσμα, σε ότι οι δυνατότητές σου μπορούν να σου επιτρέψουν…
Ξέρεις καλά ότι τα επιστημονικά και τεχνολογικά επίπεδα του κόσμου που ζεις είναι πολύ υψηλά και οι δυνατότητες απεριόριστες…
…οι γνώσεις μας για τον κόσμο και τη ζωή αποκαλύπτουν διαρκώς νέες θαυμαστές προοπτικές και ευκαιρίες…
Και κάπου εκεί, ενώ ξέρεις καλά ότι δεν ονειρεύεσαι, ενώ ξέρεις καλά ότι όλα αυτά υπάρχουν, συνειδητοποιείς γι άλλη μια φορά ότι η κοινωνία που ζεις, παρ όλα αυτά, την καθημερινή ζωή σου, την κάθε σου στιγμή, εσύ και η υπόλοιπη ανθρωπότητα, είναι μια κόλαση, μια απερίγραπτη και ακατανόητη αθλιότητα, μια ανεξήγητη παρακμή ουσίας και αξιών…
Βλέπεις καθαρά την ανθρωπότητα εγκλωβισμένη στις αντιθέσεις της να μην μπορεί να αναπνεύσει, να πνίγεται…
Πνίγεσαι…ένας κόμπος ανεβαίνει στο στήθος σου…απορείς…μα πως…?
Μα είναι τόσο απλό…
…ζεις σε μια κοινωνία ζούγκλα, μια κοινωνία κόλαση, που για πάνω από ένα αιώνα κυριαρχείται και καθοδηγείται από ένα τσούρμο ανεγκέφαλα και ηλίθια ανθρωποειδή, με νοημοσύνη λιγότερη κι από αυτή των σκουληκιών, σκουλήκια και οι ίδιοι, που αναζητούν παντού τρύπες να χώσουν την βρωμερή ανυπαρξία τους.
Ζεις στην κόλαση των άθλιων τραπεζιτών,
των διεφθαρμένων οικονομολόγων,
των διεφθαρμένων λογιστών της ζωής,
των διεφθαρμένων δικηγόρων,
των διεφθαρμένων επιχειρηματιών,
των διεφθαρμένων χρηματιστών και τζογαδόρων της ζωής,
των διεφθαρμένων διαφημιστών,
των διεφθαρμένων πολιτικών,
των διεφθαρμένων βιομηχάνων όπλων, ναρκωτικών, φαρμάκων, τροφίμων…ζωής…
Ζεις στην κόλαση των λίγων αυτών ηλιθίων κοντόφθαλμων που βλέπουν τη ζωή σαν μπίζνα και τίποτε άλλο.
Κι όταν λέω λίγων εννοώ των λίγων πρωτοτύπων και όχι των πολλών αντιγράφων…
Ζεις στην κόλαση που έφτιαξαν, συντηρούν και αναπαράγουν αυτά τα λιγοστά ανέραστα ανθρωπόμορφα τέρατα, με την ανοχή των υπόλοιπων φοβισμένων «προβάτων», που έχασαν το δρόμο τους διαμορφωμένα και χειραγωγημένα κατάλληλα για να οδηγούνται καθημερινά στα κάθε λογής σφαγεία των εξουσιαστών τους.
Ζεις στο σκηνικό- ζούγκλα που σου έστησαν αυτοί οι διεστραμμένοι σκηνοθέτες του ανάποδου, κι ο ρόλος που σου δώσανε είναι του τρομαγμένου θηρίου που για να επιβιώσει πρέπει να φάει τις σάρκες του διπλανού του πριν εκείνος φάει τις δικές σου…πρέπει να είσαι συνεχώς απασχολημένος και αποπροσανατολισμένος σε ότι σου σερβίρουν…κι έτσι να ευνουχίζεται η εφευρετικότητα, η δημιουργικότητα, η νοημοσύνη και η ελεύθερη φαντασία σου.
Και κάθε καινούριο πρωινό κοιτάς με λαχτάρα κλεφτά τη μέρα, κοιτάς τον ήλιο, τη θάλασσα, τα θαύματα…φτερουγίζει για λίγο η ψυχή σου και πάλι ξανά χώνεις το κεφάλι στη «σπηλιά»…
Ζεις στην κόλαση του άχρηστου πολιτικού συστήματος,
των εξαγορασμένων δημοσιογράφων, των ειδικών που προσπαθούν να σε πείσουν ότι «έτσι είναι τα πράματα» κάνοντάς σε ακόμα και συνένοχο στα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας…οι ενοχές σου βοηθάνε πολύ καλά τη «δουλειά» τους…
…και τους βλέπεις κάθε μέρα στο χαζοκούτι σαν αυστηρούς δασκάλους να σε κατηγορούν, να σε επικρίνουν επειδή κάνεις όσα σου έμαθαν, επειδή για να επιβιώσεις αντιγράφεις μερικά από τα κόλπα τους στη μικρή δική σου κλίμακα…
Ζεις στην κόλαση των ηλιθίων,
αυτών των άθλιων που δεν γνωρίζουν καν τι είναι ανθρώπινο άγγιγμα και αγκαλιά,
που δεν τους λέει τίποτα ένα παιδικό χαμόγελο, ένα παιδικό δάκρυ…
αυτών που ηδονίζονται και εκστασιάζονται μόνο αγγίζοντας άψυχα χαρτιά, μετοχές, συμβόλαια, συμφωνητικά…
…που εξαντλούν όλη την κουτοπονηριά τους παίζοντας με νούμερα και αριθμούς, με το πώς θα ξεγελάσουν τους ανταγωνιστές τους, πως θα ανεβούν εκείνοι πιο ψηλά στην κορυφή του τίποτα και της κενότητας,
που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αριθμούς κι όχι ψυχές και σώματα με ανάγκες,
αυτών των διεφθαρμένων που ηδονίζονται με το αίμα αθώων, με τα δάκρυα και το θάνατο μικρών παιδιών,
των άθλιων που στήνουνε πολέμους για να πουλήσουνε τα όπλα τους και να έχουνε κέρδη-χρήματα, κέρδη-χρήματα, κέρδη-χρήματα…
Ζεις στην κόλαση των ανόητων…
κι έχουν δέσει τόσο σφιχτά τη ζωή σου και την ελέγχουν από παντού, για να ζεις μέσα στον πανικό και τα αδιέξοδα και να στηρίζεις, θες δε θες, το άθλιο κατασκεύασμά τους, απόλυτα εξαρτημένος.
Ζεις στον κόσμο αυτών των ψυχικά άρρωστων
που «αγωνίζονται» υποτίθεται να αντιμετωπίσουν τη βία, την τρομοκρατία, τη διαφθορά, την αδικία, το ρατσισμό, τη φτώχεια, την πείνα κι ένα σωρό άλλα απαράδεκτα κοινωνικά φαινόμενα, που οι ίδιοι έσπειραν και συντηρούν, χωρίς ΠΟΤΕ φυσικά να αγγίζουν τη ρίζα που τα γεννάει όλα αυτά, χωρίς ΠΟΤΕ να ενδιαφέρονται για την αιτία που τα δημιουργεί όλα αυτά και χωρίς φυσικά να θέλουνε ΠΟΤΕ να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα.
Έχουν φτιάξει ένα τεχνητό περιβάλλον μέσα στο οποίο οι άνθρωποι στερούνται ή ανταγωνίζονται για ν αποκτήσουν, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, ό,τι έχουν ανάγκη και έχουν καταφέρει να κάνουν έναν ολόκληρο πλανήτη να ζει και να υπάρχει για ένα και μόνο λόγο, για ένα και μόνο κίνητρο, ένα και μόνο στόχο…
ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑΑΑ!!!
Χρήματα, κι άλλα χρήματα, πιο πολλά χρήματα, κι ακόμα πιο πολλά χρήματα!!!
Για όσο ακόμα θα υπάρχει το χρήμα και το οικονομικό αυτό σύστημα στον κόσμο μας, στις ζωές μας, ΚΑΝΕΝΑ, ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό πρόβλημα δεν θα μπορέσει να βρει τη ριζική του λύση.
Ο κόσμος μας είναι αιχμάλωτος του χρήματος και όλων των φορέων, οργανισμών και ιδρυμάτων που το κατέχουν.
Είναι μια πυραμίδα που στην κορυφή της είναι θρονιασμένα τα λιγοστά ανθρωποειδή που κατέχουν το χρήμα και τους παγκόσμιους φυσικούς πόρους και στη βάση στοιβάζονται τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων-σκλάβων εξαναγκασμένα να αλληλοσκοτώνονται με κάθε τρόπο για να επιβιώσουν στην κόλαση αυτή.
Αν μπορούσαν για λίγο οι άνθρωποι να αναρωτηθούν αν και σε τι χρειάζονται πλέον τα χρήματα στη ζωή τους, αν είναι πραγματικά αναγκαία…
…αν μπορούσαν απλά να καταλάβουν ότι τα χρήματα τους είναι «αναγκαία» ΜΟΝΑΧΑ όταν τα αγαθά και ό,τι άλλο χρειάζονται βρίσκονται σε στέρηση, σε σπανιότητα…
…ότι σ ένα κόσμο που μπορεί να παράξει και να δημιουργήσει αυτάρκεια, σ ενα κόσμο όπου ΟΛΟΙ μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση σε όσα χρειάζονται, τα χρήματα είναι εντελώς άχρηστα!!
Στο στημένο όμως αυτό matrix όλα παρουσιάζονται σαν «εξ αποκαλύψεως» δεδομένα και προπάντων μη αμφισβητήσιμα.
Μπορείς να πεις και να κάνεις ό,τι θές, αφήνοντας όμως στη θέση τους τα θεμέλια του σάπιου οικοδομήματος.
Σκέψου…κι είναι το ίδιο σκηνικό για πάνω από ένα αιώνα…!!!
Τις νύχτες, πριν πας κουρασμένος από τη δουλεία της ημέρας στο κρεβάτι σου, κοιτάς τα μακρινά αστέρια κι ονειρεύεσαι κόσμους άλλους…μελαγχολείς…
…σκέφτεσαι που να βρίσκεται άραγε ο κόσμος του αυτονόητου που τόσο χρειάζεσαι εσύ και όλοι γύρω…
Μέσα σ αυτό το στημένο περιβάλλον άλλοι σιωπούν, άλλοι υπακούουν, άλλοι «επαναστατούν», άλλοι συνεργάζονται…
…κι όλοι εύχονται και ελπίζουν σ ένα καλύτερο αύριο…
Μα αν το καλύτερο «αύριο» που ελπίζουν είναι το γινόμενο των πολλών «σήμερα»
και το κάθε «σήμερα» που ζουν είναι ένας εφιάλτης
τότε τι άλλο από εφιάλτης μπορεί να είναι το «αύριο»?
Το αύριο δημιουργείται σήμερα από εμάς.
Αν στο σήμερα ζεις ό,τι καλύτερο μπορείς
τότε δεν χρειάζεται να ελπίζεις σ ένα καλύτερο αύριο…
Η ελπίδα ενός καλύτερου αύριο
είναι το άλλοθι του να μην ζεις το καλύτερο σήμερα
και στο χρόνο που μεσολαβεί μέχρι να φτάσεις το καλύτερο αύριο
κρύβεται όλη η δυστυχία και οι συγκρούσεις σου…
Ο χρόνος αυτός είναι ένα απλό κατασκεύασμα της σκέψης σου!
Πάρε μια γερή βαριοπούλα στα χέρια και μια βαθειά ανάσα στα πνευμόνια κι άρχισε το ξερίζωμα…άμα θες τη γνώμη μου…
…γκρέμιζε και πέτα, πέτα και γκρέμιζε ασταμάτητα, ακούραστα, όλο το ψέμα που σε βύζαξαν, όλα τα άχρηστα που σε φόρτωσαν, «αξίες», διαχωριστικές ταμπέλες, πρότυπα, εικόνες, παραδόσεις, περιορισμούς…όλα…να πάνε στη χωματερή της ιστορίας σαν άχρηστα υλικά ενός κόσμου παλιού…
Μην ακούς τις φωνές που σε καλούν σε πόλεμο, είναι κατάλοιπα του άρρωστου παρελθόντος.
Όσο πιο πολύ θα καταφέρνεις να αποδομείς από μέσα σου όλη αυτή την αθλιότητα, αυτή την κατασκευασμένη κόλαση, το άρρωστο κατεστημένο, τους σωτήρες, τόσο πιο ελεύθερος κι ανάλαφρος θα νοιώθεις, η δημιουργικότητα και η φαντασία σου θα δυναμώνουν ενώ η δύναμη των ηλιθίων θα μειώνεται…
Όσο η συνείδησή σου θα αδειάζει από τα σκοτάδια της άγνοιας των ηλιθίων τόσο το φως θα δυναμώνει μέσα και ολόγυρά σου…
…γι αυτό κράτα γερά το χέρι του διπλανού που τα οράματά σας ανταμώσαν κι από το φως σας ανάψτε όσα σβηστά κεριά βρείτε στο πέρασμά σας.
Ο νέος κόσμος βρίσκεται ήδη μπροστά μας, δεν είναι ούτε όνειρο ούτε ουτοπία.
Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου