Κατά το γερμανικό τελεσίγραφο, ο πρωθυπουργός έχει δύο επιλογές: είτε θα παραμείνει ανένδοτος οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία, είτε θα πρέπει να κάνει μία πανηγυρική «κυβίστηση», έστω την τελευταία στιγμή, υπογράφοντας ένα νέο μνημόνιο
Τυχόν υιοθέτηση της δραχμής δεν θα αποτελούσε ασφαλώς το τέλος του κόσμου για την Ελλάδα - θα είχε όμως αναμφίβολα το αποτέλεσμα, κάτω από τις σημερινές συνθήκες (υποχρεώσεις του PSI, άδεια κρατικά ταμεία, ερασιτεχνική κυβέρνηση κοκ.), να οδηγηθεί σε ακραία φτώχεια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, για ένα χρονικό διάστημα που δύσκολα μπορεί να προκαθορισθεί.
Προφανώς δε η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε, ενώ κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα εάν θα είχε την «τύχη» της Αργεντινής, καταφέρνοντας τουλάχιστον να αθετήσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους της, χωρίς να λεηλατηθεί - αφού ελάχιστοι γνωρίζουν τι ακριβώς έχει υπογραφεί με το PSI, με τα μνημόνια, με τις τιτλοποιήσεις των τραπεζών ή με το ELA, οπότε τι είδους εγγυήσεις έχουν δοθεί τόσο όσον αφορά το δημόσιο χρέος, όσο και το ιδιωτικό.
Από την άλλη πλευρά φαίνεται πως η Γερμανία κάνει τα πάντα, για να δημιουργήσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» στην Ευρωζώνη (άρθρο), καθώς επίσης για να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση - ενώ ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος μας και ο πρωθυπουργός μάλλον δεν συνειδητοποιεί τις υπόγειες παγίδες της καγκελαρίου, καθώς επίσης του υπουργού οικονομικών της.
Ειδικότερα, εάν η Γερμανία δεν επιβάλλει έναν άνευ όρων συμβιβασμό στην κυβέρνηση έως τα τέλη Μαΐου, του τύπου «λιτότητα, ή θάνατος», τότε είναι αποφασισμένη να υποχρεώσει τη χώρα μας στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία - σε συνεργασία με την κεντρική της τράπεζα, κρίνοντας από τις προειδοποιήσεις της σχετικά με την ανησυχία που προκαλούν τα οικονομικά της χώρας μας.
Η ανησυχία της όμως οφείλεται στα μέτρα, τα οποία η ίδια η Γερμανία έχει επιβάλλει στην Ελλάδα, καταστρέφοντας ολοσχερώς την οικονομία της (ανάλυση) - ενώ το κεντρικό όργανο του αυτοκρατορικού γερμανικού σαδισμού της λιτότητας, η εφημερίδα της Φρανκφούρτης FAZ, ανακοίνωσε το γερμανικό τελεσίγραφο.
Σύμφωνα με το τελεσίγραφο, το οποίο είναι εμπλουτισμένο με τη συνήθη δόση «τύπου Orwell», τοποθετούνται δύο μόνο «ριζοσπαστικές» επιλογές στον Έλληνα πρωθυπουργό: είτε θα παραμείνει ανένδοτος οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία, είτε θα πρέπει να κάνει μία πανηγυρική κυβίστηση, έστω την τελευταία στιγμή, υπογράφοντας ένα νέο μνημόνιο, το οποίο προφανώς θα κατοχυρώνει όλα τα υπόλοιπα.
Κατά την εφημερίδα, ένας μέσος δρόμος ή ένας έντιμος συμβιβασμός έχει πλέον γίνει σχεδόν αδύνατος - ενώ το κλειστό ιδεολογικό παρανοϊκό σύστημα, το οποίο οι διαμορφωτές της γερμανικής κοινής γνώμης έχουν τελειοποιήσει κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, δεν επιτρέπει καμία παρερμηνεία.
Τέλος, πάντοτε κατά την εφημερίδα και σε ελεύθερη απόδοση, η γερμανική κυβέρνηση δεν είναι καθόλου πρόθυμη να προβεί σε κάποιον συμβιβασμό με την Ελλάδα, όσον αφορά τη λιτότητα και τα μνημόνια - θεωρώντας πως η εφαρμογή των δεσμεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης, χωρίς να προστεθούν άλλες, αποτελεί ήδη μία μεγάλη παραχώρηση της! «Φάε λιτότητα ή πέθανε», μεταφράζουν ορισμένοι έντιμοι Γερμανοί τη στάση της κυβέρνησης τους - θεωρώντας την εγκληματική.
Η λιτότητα και η γερμανική ηγεμονία
Όλοι πλέον γνωρίζουν πως, όσον αφορά την κρίση, το θέμα δεν είναι η καλύτερη ή η πιο σωστή οικονομική πολιτική - αλλά η επιβολή των στενόμυαλων εθνικιστικών συμφερόντων, ειδικά της γερμανικής ηγεμονικής δύναμης. Η επιμονή στην πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η ασυμβίβαστη στάση του Βερολίνου απέναντι στην Αθήνα, έχουν πια γεωπολιτικά κίνητρα - επειδή η Ελλάδα προκάλεσε ανοιχτά τη γερμανική ηγεμονία.
Αναλυτικότερα, η επιβολή της πολιτικής λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη σταθεροποίησε την οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας, η οποία τρέφεται από την κρίση αυξάνοντας την οικονομική της ισχύ, για ένα βραχυπρόθεσμο διάστημα - ενώ μεσοπρόθεσμα αύξησε την κοινωνική, πολιτική και οικονομική αστάθεια της Ευρώπης, ενισχύοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις που θα μπορούσαν να την διαλύσουν (ανάλυση).
Εν τούτοις, η πρωσική κυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να υποχωρήσει όσον αφορά τη λιτότητα, πολύ περισσότερο απέναντι στην Ελλάδα, επειδή κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αυτόματα τεράστιους πολιτικούς κλυδωνισμούς - οι οποίοι θα είχαν σαν αποτέλεσμα τη διάβρωση της γερμανικής ηγεμονίας.
Εάν λοιπόν η Ελλάδα κατάφερνε να επιτύχει σοβαρές παραχωρήσεις, οι οποίες θα επιβεβαίωναν την αποτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας με τη γερμανική σφραγίδα στην Ευρώπη,τότε θα ακολουθούσαν πολλές άλλες χώρες - καθώς επίσης πολιτικά κόμματα, τα οποία θα προσπαθούσαν να μιμηθούν το παράδειγμα της χώρας μας.
Ακριβώς για το λόγο αυτό, η επιβολή της αδιάλλακτης στάσης της γερμανικής κυβέρνησης μπορεί να της εξασφαλίσει την άνευ όρων υποταγή της πολιτικής ελίτ των άλλων χωρών της Ευρωζώνης - ειδικά αυτών του ευρωπαϊκού νότου που εφαρμόζουν πιστά την πολιτική λιτότητας και οι οποίες είναι εναντίον τυχόν συμβιβασμών με την Ελλάδα, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα ευρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κλειστό μέτωπο νεοφιλελεύθερων «συνενόχων», υπό την ηγεσία της Γερμανίας - όπου οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας λειτουργούν ως «οικονομικοί συνεργάτες» (προδότες) του Βερολίνου, αφού αποδέχονται τις συνεχιζόμενες περικοπές στις χώρες τους, προς όφελος της γερμανικής ισχύος.
Επομένως, δεν εργάζονται για το συμφέρον των χωρών τους, αλλά για τη Γερμανία - η οποία θέλει να εμποδίσει την άνοδο «αντιδραστικών» παρατάξεων στις επόμενες εκλογές, διευκολύνοντας την παραμονή των συγκεκριμένων κομμάτων στην εξουσία («το ένα χέρι πλένει το άλλο» και τα δύο το - γερμανικό - πρόσωπο).
Ως εκ τούτου, είτε θα συμφωνήσει άνευ όρων η Ελλάδα στην απόφαση που θα της δοθεί (take it or leave it), είτε θα οδηγηθεί στην ολοκληρωτική κατάρρευση και στη χρεοκοπία - χωρίς καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Από την άλλη πλευρά είναι φανερό ότι, η επαπειλούμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, με την ενδεχόμενη έξοδο της από την Ευρωζώνη, θα μπορούσε να έχει τεράστια μειονεκτήματα για τη Γερμανία και την Ευρώπη.
Ειδικότερα, κανένας δεν γνωρίζει εάν θα ήταν δυνατόν να «απαλυνθούν» τα αποτελέσματα μίας τέτοιας δραματικής εξέλιξης - ενώ θα μπορούσαν να παρασυρθούν στη δίνη και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως η Ιταλία, η οποία ευρίσκεται σε μία απελπιστικά άσχημη οικονομική κατάσταση.
Η ίδια η Γερμανία δε κινδυνεύει να χάσει τα απίστευτα μεγάλα προνόμια που της προσφέρει η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, στον τομέα των εξαγωγών - καθώς επίσης να υποστεί μεγάλες χρηματοοικονομικές ζημίες, από τυχόν μαζικές αθετήσεις πληρωμών, αφού είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής της ΕΕ (Target II κλπ.).
Η Γερμανία διακινδυνεύει επιπλέον τα γεωπολιτικά της οφέλη, τα οποία προκύπτουν από την μονομερή ηγεμονία της στην ΕΕ - πόσο μάλλον εάν η Ελλάδα αναγκασθεί να αλλάξει γεωπολιτική κατεύθυνση, συνεργαζόμενη με τις BRICS.
Κάτι τέτοιο θα ήταν για τη Γερμανία, για την Κομισιόν και για τις Η.Π.Α. συνώνυμο με μία τεράστια καταστροφή - η οποία θα μπορούσε να συνοδευθεί ακόμη και από μία στρατιωτική κλιμάκωση, με άγνωστα επακόλουθα. Επομένως, η Γερμανία δεν είναι ίσως σε τόσο καλή διαπραγματευτική θέση, όσο φαίνεται εξωτερικά - ενώ η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει θαύματα, εάν συνεργάζονταν όλα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους, με έναν και μοναδικό στόχο:
Τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, την οποία θα μπορούσε ίσως να αποδεχθεί η Γερμανία, εάν η Ελλάδα συμφωνούσε με τις μεταρρυθμίσεις - χωρίς τις ιδιωτικοποιήσεις φυσικά και αφήνοντας για το μέλλον την «ελάφρυνση» της ελληνικής κοινωνίας, η οποία θα ήταν κατά πολύ ευκολότερη, εάν το χρέος ήταν χαμηλότερο.
Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr
© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου