Δε ξέρω για σας φίλες και φίλοι, αλλά για μένα η ασχολία με τη βιολογική καλλιέργεια είναι κάτι παραπάνω από ασχολία. Είναι τρόπος ζωής. Τρόπος διαφυγής από την ανούσια καθημερινότητα, τρόπος για να δοκιμάζω τις αντοχές μου γυμναζόμενος παράλληλα, αλλά και ο καλύτερος τρόπος να θρέφω εμένα και την οικογένειά μου υγιεινά.
Είναι η ευκαιρία που σου δίνει ένα κομμάτι γης, να ζήσεις για λίγο «φυσικά». Την ευκαιρία αυτή ή την παίρνεις και την εκμεταλλεύεσαι ή την αγνοείς και ζεις με αυτό που εσύ θεωρείς φυσικό.
Η προσπάθεια να καλλιεργήσεις ένα χώρο χωρίς χημικά βοηθήματα είναι μεγάλη και δύσκολη. Είναι στιγμές που βλέπω κάποιες ντοματούλες αυτή την εποχή να παρουσιάζουν μαύρη σήψη κορυφής και αναλογίζομαι αν ο χρόνος που έχω αφιερώσει για το μεγάλωμά τους κι ο αγώνας ενάντια σε κάθε ζούδι με πατροπαράδοτες τεχνικές μέχρι τη στιγμή αυτή άξιζε ή όχι τον κόπο.
Η προσπάθεια να καλλιεργήσεις ένα χώρο χωρίς χημικά βοηθήματα είναι μεγάλη και δύσκολη. Είναι στιγμές που βλέπω κάποιες ντοματούλες αυτή την εποχή να παρουσιάζουν μαύρη σήψη κορυφής και αναλογίζομαι αν ο χρόνος που έχω αφιερώσει για το μεγάλωμά τους κι ο αγώνας ενάντια σε κάθε ζούδι με πατροπαράδοτες τεχνικές μέχρι τη στιγμή αυτή άξιζε ή όχι τον κόπο.
Τελικά πάντα καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο κόπος αξίζει. Αυτό που παίρνω τελικά από τον μπαξέ μου, φαντάζει στα μάτια μου και «πολύ» και «εξαιρετικό». Είναι το τελικό προϊόν από τη δύσκολη ανάθρεψη ενός τόσο δα μικρού παραδοσιακού σπόρου που κατάφερε κι έγινε κοτζάμ φυτό φορτωμένο με καρπούς. Είναι η σκέψη πως με τη δική μου τακτική φροντίδα επιβιώνουν τα φυτά. Ζουν αποδίδουν και μαραίνονται φυσιολογικά. Είναι η σκέψη πως και φέτος το μοίρασμα της όποιας σοδειάς μου με τους φίλους, μου δίνει όπως πάντα ανείπωτη χαρά.
Κάθε δεύτερη μέρα που καταφέρνω να πηγαίνω στο κτήμα φανερώνονται μικρά θάματα στα μάτια μου. Το κολοκύθι που ξεμύτισε προχτές, σήμερα είναι έτοιμο για το τηγάνι και τ’ αγγουράκια το ίδιο. Ένα καλαμπόκι που μου χάρισε πέρσι ο Θόδωρος, φέτος μου ανταπόδωσε ένα φόρτωμα καρπό. Οι φασολιές που σκαρφάλωσαν απάνω τους έδωσαν και δίνουν φασολάκια για πολλές μαγεριές.
Πόσο θαυμάζω όλους αυτούς που προσπαθούν σε μια βεράντα ή σε μια μικρή ταράτσα! Μου δίνουν το κουράγιο για να συνεχίζω την επαφή μου με τη μάνα γη και να τη φροντίζω. Τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τους εύχομαι να συνεχίσουν να το κάνουν με όλες τους τις δυνάμεις.
Πόσο θαυμάζω όλους αυτούς που προσπαθούν σε μια βεράντα ή σε μια μικρή ταράτσα! Μου δίνουν το κουράγιο για να συνεχίζω την επαφή μου με τη μάνα γη και να τη φροντίζω. Τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τους εύχομαι να συνεχίσουν να το κάνουν με όλες τους τις δυνάμεις.
Προχτές μετά το πότισμα στο τέλος της μέρας έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί χαϊδεύοντας τις πρώτες μικρές πιπεριές και να επαινεί τα μικρά πιπεράκια που ξεπρόβαλλαν. Δεν ξέρω πόσο σοβαρό μπορεί να είναι. Ξέρω μοναχά πως ο μπαξές μου δίνει μια αίσθηση πληρότητας που δύσκολα μου χαρίζουν οι υπόλοιπες δραστηριότητές μου. Ξέρω ακόμα πως όσο φέρομαι «λογικά» η γη δε θα με πουλήσει ποτέ. Της δίνω λίγα και μου επιστρέφει πολλά.
Φεύγοντας από το κτήμα αφήνοντας τα ζώα και το μπαξέ φροντισμένα, γυρνώντας για την πόλη, πάντα με πιάνει αυτή η μελαγχολία. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως μεθαύριο πάλι θα είμαι εκεί. Κι αυτό το λιόγερμα ρε παιδιά….. Αυτό το λιόγερμα.... Λες κι ο ήλιος μας μίλαγε. Σα να έλεγε πως εγώ εδώ θα είμαι και θα περιμένω, μέχρι να έρθετε μόνιμα στον τόπο που τα θάματα είναι καθημερινά. Εκεί που τα αυθόρμητα λόγια που βγαίνουν στο μπαξέ έχουν αξία ανεκτίμητη. Εκεί που τα λόγια του μπαξέ μιλάνε για την αληθινή ζωή…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου