Τα χθεσινοβραδινά αίσχη της Χρυσής Αυγής έξω από το θέατρο Χυτήριο είναι εξόχως αποκαλυπτικά για την πραγματική ιεράρχηση των ζητημάτων και των προτεραιοτήτων που έχει η οργάνωση. Την Τρίτη στην Ελλάδα βρισκόταν η Μέρκελ, μια από τις κύριες υπεύθυνους για την κατάντια μας, αλλά η Χρυσή Αυγή δεν έκανε τίποτα. Την Τετάρτη, ήρθε ο Νταβούτογλου, επιβεβαιώνοντας τις ιμπεριαλιστικές προθέσεις της κυβέρνησής του έναντι της χώρας μας -ενώ οι τεμενάδες που του έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν σε βαθμό αηδίας. Κι όμως, πάλι η Χρυσή Αυγή δεν έκανε τίποτα.
Αντίθετα, επέλεξε να παρέμβει και προσχεδίασε τα χθεσινά έξω από το Χυτήριο, για να καλύψει την μεγάλη της απουσία από το προσκήνιο των τελευταίων δύο ημερών, να προβοκάρει και να βγει και πάλι πρώτο θέμα στη δημοσιότητα. Είναι σαφές δηλαδή το τι κάνει πλέον αυτή η οργάνωση:
Κατ’ αρχάς, προσπαθεί συστηματικά να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και την κοινή γνώμη: Από την Μέρκελ και τον Νταβούτογλου, και τις επαίσχυντες συμφωνίες καταλήξαμε να συζητούμε για το θέατρο Χυτήριο και τις τραμπούκικες επιδρομές των ναζί. Η συστηματικότητα τέτοιου τύπου αποπροσανατολιστικών δράσεων δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σε σχέση με τα πραγματικά της κίνητρα, καθώς συχνά δρα λες και είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία, πράγμα που στο παρελθόν έχουν υπαινιχθεί ή καταγγείλει ακόμα και ανοικτά πολλά πρώην μέλη της.
Ύστερα, οι τελευταίες αποκαλύψεις που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας, και που έχουν να κάνουν με περιστατικά αποδεδειγμένης συνεργασίας των ΜΑΤ με των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ενισχύουν ακόμα περισσότερο αυτό το σενάριο. Ίσως, η παλιά παράδοση που θέλει τους κατώτερους και τους μεσαίους αξιωματικούς των δυνάμεων καταστολής να αυτονομούνται και να διαμορφώνουν θύλακες παρακράτους μέσα στους κόλπους των επίσημων μηχανισμών να επιστρέφει δριμύτερη, μαζί με το σύνολο φαινόμενο του τέλους της μεταπολίτευσης και της εγκαθίδρυσης της ακροδεξιάς στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας μας.
Εδώ υπάρχει κι ένα ακόμα ζήτημα. Μέχρι πρότινος ο Δένδιας είχε υιοθετήσει μια φρασεολογία καταπολέμησης της Χρυσής Αυγής, στο πλαίσιο του γνωστού ιδεολογικού σχήματος για τα δύο άκρα που θρυμματίζουν την ‘δημοκρατία του κέντρου’. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, κάνει τα στραβά μάτια για τα αλλεπάλληλα κρούσματα συνεργασίας, ή ακόμα και βίας από ΜΑΤ που φέρουν επάνω τους διακριτικά που παραπέμπουν στην οργάνωση, τις ιδέες και τη λογική της. Εδώ, προφανώς, υφίσταται ένα ζήτημα: Διότι είναι σαφές, πως Συνταγματική νομιμότητα και η νομιμότητα της κυβέρνησης του μνημονίου είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και πάνω σ’ αυτή την διάκριση, όσο κι αν θέλει να το αποκρύψει ο Δένδιας, δημιουργείται κοινό έδαφος δραστηριοτήτων μεταξύ του ενός «άκρου» και της «τρόικας εσωτερικού», σε ό,τι αφορά στην αποκατάσταση της τάξης. Ακόμα, αυτό δεν έχει εκφραστεί στον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής, ή διαφαίνεται μόνο έμμεσα, από την εμφυλιοπολεμική της διάθεση, την ανάδειξη της «αριστεράς» σε υπ’ αριθμόν ένα εχθρό -τη στιγμή που τα δρεπανηφόρα άρματα της ξένης εξάρτησης επελαύνουν. Ωστόσο, είναι και εκλογικά επιβεβαιωμένη η σχέση που διατηρεί με τις πιο “σκληρές” μονάδες αποκατάστασης της τάξης στην Αθήνα, και δεν εξαντλείται στα μπλουζάκια που τους προμηθεύει ο Παναγιώταρος από το μαγαζί του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς, όχι ότι η Χρυσή Αυγή δέχεται εντολές από τον γραφείο του υπουργού. Αλλά, το ότι υφίστανται πολλές σχέσεις σε κατώτερο και μεσαίο επίπεδο, τις οποίες ενίοτε οι πολιτικές ηγεσίες ή άλλα κέντρα χρησιμοποιούν ή κάνουν τα στραβά μάτια, προκειμένου «να γίνει η δουλειά». Και αυτή η πρακτική εντάσσεται στην παράδοση των «μαθητευόμενων μάγων» του ΠΑΣΟΚ που ενίσχυαν συστηματικά την άκρα δεξιά για να υπονομεύσουν την Νέα Δημοκρατία, ή ακόμα και την ΔΑΠ που χρησιμοποιούσε ενίοτε τους Χρυσαυγίτες ως προστασία στα πανεπιστήμια έναντι των αντιπάλων της.
Τέλος, και ανεξάρτητα απ όλα τα παραπάνω, μέσα από τέτοια περιστατικά φαίνονται πολύ ξεκάθαρα οι πραγματικές συνέπειες της δράσης της. Η Χ.Α. διαθέτει τη δική της ατζέντα που την προωθεί, αδιάφορη αν χαλάει ο κόσμος στην Ελλάδα. Και η ατζέντα αυτή είναι μισαλλόδοξη, φαιά, εμφυλιακή. Είναι σαφές πως αυτός ο αποκρουστικός διχασμός είναι η ταφόπλακα κάθε απόπειρας του ελληνικού λαού να απελευθερωθεί από τα σκληρά δεσμά στα οποία έχει περιπέσει. Είναι το μίσος του δούλου, το οποίο στρέφει έναντι των ομοίων του, για να εκτονωθεί από την ψυχολογική καταρράκωση της ήττας. Και προφανώς, αυτό το σύμπλεγμα λειτουργεί ως αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, καθώς όσο περισσότερο δυναμώνει η Χρυσή Αυγή, άλλο τόσο θα παίρνει το πάνω χέρι αυτή η προοπτική διαλύοντας κάθε δυνατότητα συγκρότησης ενός πραγματικού κινήματος απελευθέρωσης.
Υ.Γ. Πρόσφατα, ήλθε στο φως της δημοσιότητας το βαρόμετρο του ΣΚΑΪ για τον μήνα Οκτωβρίου. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα σχετικά με τη Χρυσή Αυγή ευρήματα, είναι εντυπωσιακή η απήχηση που έχει στους ψηφοφόρους κάτω των 44 ετών, σε όσους δηλαδή γεννήθηκαν από το 1968 κι έπειτα – και άρα δεν έζησαν και δεν θυμούνται τι ήταν η Χούντα και το μετεμφυλιακό κράτος. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, η αποτυχία της να διαμορφώσει μια δημοκρατική κουλτούρα εθνικής μνήμης, που να αποτρέπει τέτοιου τύπου παλινορθώσεις. Αντ’ αυτής, κατασκεύασε ένα εθνομηδενιστικό ψευδοαριστερό επιφανειακό λάιφ στάιλ που επιτάχυνε αυτήν την προοπτική, αντί να την εκμηδενίσει.
“Α”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου