- Σοβαρολογείτε; Δεν θα έχει καμιά συγκοινωνία αύριο; ξεφώνισε μια κυρία, μια από τους σαρδελοποιημένους ανθρώπους σε κάποιο τρόλεϊ σήμερα...
Την έπιασε πανικός.. Τι θα απογίνει. Μαζί της κι άλλοι άρχισαν να βρίζουν.
- Θα χάσουμε το μεροκάματο. Θα με απολύσουν, έλεγε η κυρία. Το καταλαβαίνετε; Πνευμονία είχα πέρυσι και μου είπε το αφεντικό να πάρεις ένα ντεπόν και νάρθεις....
Μια ζωή φυτεμένη σάπια, μια ζωή κατευθυνόμενη ακόμα και πως θ΄αναπνεύσεις και σε πιάνει πανικός μήπως και σου γυρίσει ανάποδα το ήδη αναποδογυρισμένο πιάτο....
Ναι το ξέρω. Υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις. Μας έχουν πιάσει από τα @ρχίδια οι υποχρεώσεις και μας ζουλάνε. Μας κρατάνε ακίνητους. Από χίλιες μεριές.
Η κυρία έπαθε πανικό. Την ημέρα που ετοιμάζεται η απεργία που υποτίθεται πως θα έπρεπε να τα σαρώσει όλα για να στείλει ηχηρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, οι άνθρωποι του τρόλεϊ έπαθαν πανικό μόλις αναλογίστηκαν πως δεν θα έχουν μέσον να πάνε στη δουλειά τους...
Αυτές τις ανώνυμες σαρδέλες δεν τις γνωρίζει κανένας. Παλεύουν μόνες τους στριμωγμένες μέσα στην άρμη, ανίκανες να βγουν απ΄τη κονσέρβα. Στη θλιβερή πορεία τους από το λογιστήριο της δουλειάς στην ουρά στο ταμείο ανεργίας δεν υπάρχουν κάμερες να τους δείξουν τα κανάλια, ούτε συνδικαλιστές να βάλουν τα στήθη μπροστά και να φωνάξουν από το πτώμα μας θα περάσετε, δεν γίνονται επερώτηση στη Βουλή, δεν τους ξέρει κανείς... Οικογένεια, παιδιά, δάνειο, χρέη, εφορία, λογαριασμοί, φαΐ, σπίτι, όλα θέλουν χρήμα. Άμεσο. Τώρα. Δεν μπορεί να περιμένει ούτε μια μέρα. Και τ΄αφεντικά αλωνίζουν. Σε ξέφραγο αμπέλι. Ελεύθεροι να αφοδεύουν απάνω στις ανθρώπινες ζωές χωρίς να τους ενοχλεί στ΄αλήθεια ΚΑΝΕΝΑΣ.
Την απειλεί το αφεντικό τη σαρδελίτσα πως θα την απολύσει.
Την απειλεί η Πολιτεία της πως αν δεν κάνουν τα χατήρια στα μεγάλα αφεντικά, δεν θα απολυθεί απλά θα χρεοκοπήσει, θα ψοφήσει σαν το σκυλί.....
Την απειλεί ο φόβος της για τα παιδιά της. Ο φόβος της για ένα αύριο που δεν τη συμπεριλαμβάνει στα σχέδιά του....
Εικοσιπέντε ευρώ μεροκάματο πήρα τη Παρασκευή και τα είκοσι τα έδωσα για ταξί, φώναξε κάποιος άλλος. Έδωσε είκοσι για ταξί για να δηλώσει παρόν πάση θυσία. Το επόμενο στάδιο των εργασιακών σχέσεων θα είναι να τους πληρώνουμε για να μας μας βάλουν στις μπουρδελοδουλειές. Θα δίνουμε μίζα για να βρούμε μια θέση στον ήλιο. Και όσο ο φόβος μεγαλώνει, τόσο η αντίσταση μειώνεται.
Γιατί με 26% ανεργία, κι αύριο στο 30 στο 35, δεν υπάρχει απλά φόβος, υπάρχει πανικός. Κάθε σπίτι που θα έχει έναν εργαζόμενο θα ντρέπεται. Μήπως είναι υπερβολικά προνομιούχος....
Και το ερώτημα πέφτει βαρύ. Γιατί; Γιατί τόσος φόβος; Μέχρι ποιο σημείο κατάντιας μπορεί να μας φτάσει αυτός ο φόβος γι΄αυτό που θα γίνει. Για αυτό που μπορεί να συμβεί. Γι αυτό που ίσως έρθει... Πόσα σήμερα θα χαθούν με την απειλή του αύριο; Πόσοι θα φτάσουν ξαφνικά γέροι μη μπορώντας να θυμηθούν μια στιγμή ανάσας στη στοίβα χρόνια που θα κουβαλάνε πίσω τους. Πόσοι θα περάσουν όλη τη ζωή στο πρώτο σκαλί κολλημένοι μέχρι το τέλος?
11 ώρες ανάπαυσης είναι αρκετές είπαν. 11 ώρες να ζήσεις, να μάθεις, να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς, να γεννήσεις παιδιά, να τα μεγαλώσεις, να γεράσεις.... 11 ώρες ενδιάμεσο από τα μεροκάματα του τίποτα φτάνουν, είπαν....
Μοιάζει τόσο θρασύ να φωνάξει κάποιος, θέλω 24 ώρες βρε γ@μημένοι να κάτσω να κοιτάζω το ταβάνι χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. 24 ώρες... Όχι τότε, όχι πριν, όχι αύριο, τώρα. Τώρα τις θέλω τις εικοσιτέσσερις ώρες ελευθερίας μου. Μπορώ;
Μπορείς;
24 ώρες ελευθερίας να κοιτάζουν το ταβάνι χωρίς να τους εμποδίσει κανένας, έχουν μόνοι οι τρελοί μες τα τρελάδικα. Εσύ η γνωστική σαρδελίτσα δεν έχεις πια ούτε 1....
Ιστορίες Συνωμοσίας Την έπιασε πανικός.. Τι θα απογίνει. Μαζί της κι άλλοι άρχισαν να βρίζουν.
- Θα χάσουμε το μεροκάματο. Θα με απολύσουν, έλεγε η κυρία. Το καταλαβαίνετε; Πνευμονία είχα πέρυσι και μου είπε το αφεντικό να πάρεις ένα ντεπόν και νάρθεις....
Μια ζωή φυτεμένη σάπια, μια ζωή κατευθυνόμενη ακόμα και πως θ΄αναπνεύσεις και σε πιάνει πανικός μήπως και σου γυρίσει ανάποδα το ήδη αναποδογυρισμένο πιάτο....
Ναι το ξέρω. Υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις. Μας έχουν πιάσει από τα @ρχίδια οι υποχρεώσεις και μας ζουλάνε. Μας κρατάνε ακίνητους. Από χίλιες μεριές.
Η κυρία έπαθε πανικό. Την ημέρα που ετοιμάζεται η απεργία που υποτίθεται πως θα έπρεπε να τα σαρώσει όλα για να στείλει ηχηρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, οι άνθρωποι του τρόλεϊ έπαθαν πανικό μόλις αναλογίστηκαν πως δεν θα έχουν μέσον να πάνε στη δουλειά τους...
Αυτές τις ανώνυμες σαρδέλες δεν τις γνωρίζει κανένας. Παλεύουν μόνες τους στριμωγμένες μέσα στην άρμη, ανίκανες να βγουν απ΄τη κονσέρβα. Στη θλιβερή πορεία τους από το λογιστήριο της δουλειάς στην ουρά στο ταμείο ανεργίας δεν υπάρχουν κάμερες να τους δείξουν τα κανάλια, ούτε συνδικαλιστές να βάλουν τα στήθη μπροστά και να φωνάξουν από το πτώμα μας θα περάσετε, δεν γίνονται επερώτηση στη Βουλή, δεν τους ξέρει κανείς... Οικογένεια, παιδιά, δάνειο, χρέη, εφορία, λογαριασμοί, φαΐ, σπίτι, όλα θέλουν χρήμα. Άμεσο. Τώρα. Δεν μπορεί να περιμένει ούτε μια μέρα. Και τ΄αφεντικά αλωνίζουν. Σε ξέφραγο αμπέλι. Ελεύθεροι να αφοδεύουν απάνω στις ανθρώπινες ζωές χωρίς να τους ενοχλεί στ΄αλήθεια ΚΑΝΕΝΑΣ.
Την απειλεί το αφεντικό τη σαρδελίτσα πως θα την απολύσει.
Την απειλεί η Πολιτεία της πως αν δεν κάνουν τα χατήρια στα μεγάλα αφεντικά, δεν θα απολυθεί απλά θα χρεοκοπήσει, θα ψοφήσει σαν το σκυλί.....
Την απειλεί ο φόβος της για τα παιδιά της. Ο φόβος της για ένα αύριο που δεν τη συμπεριλαμβάνει στα σχέδιά του....
Εικοσιπέντε ευρώ μεροκάματο πήρα τη Παρασκευή και τα είκοσι τα έδωσα για ταξί, φώναξε κάποιος άλλος. Έδωσε είκοσι για ταξί για να δηλώσει παρόν πάση θυσία. Το επόμενο στάδιο των εργασιακών σχέσεων θα είναι να τους πληρώνουμε για να μας μας βάλουν στις μπουρδελοδουλειές. Θα δίνουμε μίζα για να βρούμε μια θέση στον ήλιο. Και όσο ο φόβος μεγαλώνει, τόσο η αντίσταση μειώνεται.
Γιατί με 26% ανεργία, κι αύριο στο 30 στο 35, δεν υπάρχει απλά φόβος, υπάρχει πανικός. Κάθε σπίτι που θα έχει έναν εργαζόμενο θα ντρέπεται. Μήπως είναι υπερβολικά προνομιούχος....
Και το ερώτημα πέφτει βαρύ. Γιατί; Γιατί τόσος φόβος; Μέχρι ποιο σημείο κατάντιας μπορεί να μας φτάσει αυτός ο φόβος γι΄αυτό που θα γίνει. Για αυτό που μπορεί να συμβεί. Γι αυτό που ίσως έρθει... Πόσα σήμερα θα χαθούν με την απειλή του αύριο; Πόσοι θα φτάσουν ξαφνικά γέροι μη μπορώντας να θυμηθούν μια στιγμή ανάσας στη στοίβα χρόνια που θα κουβαλάνε πίσω τους. Πόσοι θα περάσουν όλη τη ζωή στο πρώτο σκαλί κολλημένοι μέχρι το τέλος?
11 ώρες ανάπαυσης είναι αρκετές είπαν. 11 ώρες να ζήσεις, να μάθεις, να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς, να γεννήσεις παιδιά, να τα μεγαλώσεις, να γεράσεις.... 11 ώρες ενδιάμεσο από τα μεροκάματα του τίποτα φτάνουν, είπαν....
Μοιάζει τόσο θρασύ να φωνάξει κάποιος, θέλω 24 ώρες βρε γ@μημένοι να κάτσω να κοιτάζω το ταβάνι χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. 24 ώρες... Όχι τότε, όχι πριν, όχι αύριο, τώρα. Τώρα τις θέλω τις εικοσιτέσσερις ώρες ελευθερίας μου. Μπορώ;
Μπορείς;
24 ώρες ελευθερίας να κοιτάζουν το ταβάνι χωρίς να τους εμποδίσει κανένας, έχουν μόνοι οι τρελοί μες τα τρελάδικα. Εσύ η γνωστική σαρδελίτσα δεν έχεις πια ούτε 1....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου