«Πέρασαν οι καιροί των Ιδανικών Αυτοχείρων, ξημερώνει η εποχή των Ιδανικών Επιζησάντων» -Μαρία Ταταράκη
ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΣ ΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ. Μέσα σε αυτές τις κακόηχες μέρες που ζούμε, τα πιτσιρίκια συνεχίζουν να ονειρεύονται γενναία και αντικαθιστούν τα «όχι» και τα «δεν» μας, με θετικά, λαμπερά ναι. Ας εφεύρουμε νέους δρόμους, λένε. Μια ομάδα μαθητών, για παράδειγμα, σχεδίασε ένα πρότζεκτ ώστε να διευκολύνουν τις τοπικές κοινωνίες να συμμαχήσουν. Το λένε «Ένα πιάτο φαγητό» και επιτρέπει στη γειτονιά της μεγαλούπολης να μοιραστεί ό,τι έχει.Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ή ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΑΠΛΟΣ: Μέσα από το διαδίκτυο να μπορέσει ο καθένας να διοχετεύσει το φαγητό που του περισσεύει καθημερινά, σε κάποιον άλλο. Είναι εφικτό να μπορέσει ένα οικοδομικό τετράγωνο να αυτο-οργανωθεί ώστε να συσταθεί μια νέα φιλική γειτονιά; Ήρθε η ώρα της αυτοδιαχείρησης ή αυτά είναι «ιδέες για μερικούς φοιτητές με πολύ ελεύθερο χρόνο»; Είναι δυνατόν στις πόλεις του 21ου αιώνα να εξαπλωθεί ένα δίκτυο στοιχειώδους συνενόησης; Αυτό στην ουσία φαίνεται να ρωτάνε τα πιτσιρίκια. Ένα σχολικό πείραμα, θα πεις… Αλλά κάπως έτσι αλλάζει ο κόσμος. Με λίγη κοινή συνείδηση και λογικές ερωτήσεις σε παράλογους κόσμους.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2011 ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΕΝΑ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Υποστήριζε ότι η κοινή δράση ανάμεσα στους συγκάτοικους μιας πολυκατοικίας αποτελεί απλή εξίσωση, μια αλυσίδα ανθρώπινη που πρέπει να ζωντανέψει.
ΕΦΙΚΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΙΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΚΗΠΟ Ή ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ. Να έχουν ένα κοινόχρηστο ψυγείο ανταλλαγής. Να μοιράζονται διαδρομές με το αυτοκίνητο. Να ανταλλάσσουν ελεύθερο χρόνο -οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι θα μπορούσαν να προσφέρουν εργασία, μπέιμπι σίτινγκ, ψώνια… Το σχέδιο που έγινε μπλογκ το έδειξα με ενθουσιασμό σε φίλους που διψούσαν να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα μιας εποχής που τελειώνει. Όλοι μου απάντησαν τότε κατηγορηματικά. Ουτοπικό. Δε γίνονται αυτά, εγώ και ο γείτονας; Όταν περιμένει αυτός στο ασανσέρ, εμείς ανεβαίνουμε από τη σκάλα. Κι εγώ.
ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΒΑΛΕ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ. Μετά από τα μνημόνια, τις μεγάλες διαδηλώσεις και την πλατειακή κουλτούρα της αλληλεγγύης που έσπειραν οι εθελοντές (με ομάδες, συσσίτια, συμβίωση με τους ανθρώπους του «δρόμου»), τα πράγματα πήραν άλλο δρόμο, το δρόμο τους. Τα ιατρεία για ανασφάλιστους. Τα συσσίτια. Τα ανταλλακτικά παζάρια. Τα δωρεάν φροντιστήρια. Οι αγορές χωρίς μεσάζοντες. Οι εμπορικοί χώροι αλληλεγγύης χωρίς αισχροκέρδεια. Και μαθητικά όνειρα σαν το «Ένα πιάτο φαγητό».
ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΡΟΠΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ, να αλληλοεξοντωθούμε, να ψευτοζήσουμε. Σχεδιάζουμε να ζήσουμε. Να ζήσουμε ιδανικά. Αυτός είναι ο ήχος του κόσμου που αλλάζει. Σαν το ανεπαίσθητο γύρισμα των άστρων στον ουρανό τις νύχτες.
ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ
Αλληλεγγύη, Ανταλλακτική κοινωνία,
Μελίτα Κάραλη
http://www.doctv.gr
http://upogia-taxi.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου