Παρακολουθώντας τις χτεσινές διαδηλώσεις στην Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, σκέφτηκα πως αυτό το έργο το έχω δει να παίζεται στην Ελλάδα. Και χωρίς να είμαι εθνικιστής, νομίζω πως, αφού οι Έλληνες δεν τα κατάφεραν -μέχρι τώρα τουλάχιστον-, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι δεν έχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν. Εκτός αν ενωθούν. Μαζί με τους Έλληνες.
Οι χτεσινές εικόνες από την Ισπανία -με τις συγκρούσεις ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις και τους διαδηλωτές- μπορεί να εντυπωσίασαν έναν Έλληνα τηλεθεατή αλλά δεν εντυπωσίασαν καθόλου εκείνους που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στην Αθήνα τα δυόμισι τελευταία χρόνια.
Σε σχέση με τη δράση των ΜΑΤ, των ασφαλιτών και των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ στους δρόμους της Αθήνας, οι ειδικές δυνάμεις της ισπανικής αστυνομίας ήταν παιδική χαρά.
Πολλοί Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί πως -τα τελευταία χρόνια- στο κέντρο της Αθήνας έχουν γίνει μάχες. Βοήθησαν -στο να μην γίνει αυτό αντιληπτό από όλους- τα καθεστωτικά ΜΜΕ με τον τρόπο που παρουσίαζαν τα γεγονότα.
Βοήθησε και το γεγονός πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού στη χώρα μας είναι βολεμένο -ακόμα- και «συγχωρεί» τα παιδιά της Αστυνομίας, που ανοίγουν κεφάλια και σακατεύουν ατιμώρητα πολίτες, επειδή νομίζει ότι το προστατεύουν. Όχι για πάντα.
Μετά τις δυο απεργιακές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου τον Ιούνιο του 2011 -28 και 29 Ιουνίου-, έδωσα συνέντευξη σε έναν Σουηδό δημοσιογράφο. Καθώς μιλούσαμε, μου είπε πως ήταν πολεμικός ανταποκριτής. Μου έδειξε μάλιστα αποδείξεις πως ήταν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Τον ρώτησα γιατί η εφημερίδα του έστειλε στην Αθήνα έναν πολεμικό ανταποκριτή και μου απάντησε -με πολύ φυσικό τρόπο- πως αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας είναι low war. Μου είπε μάλιστα πως το ξενοδοχείο που είχε κάνει κράτηση η εφημερίδα του ήταν στην πλατεία Συντάγματος αλλά, όταν έφτασε στην Αθήνα, ήταν αδύνατον να βρει τρόπο να καταφέρει στο ξενοδοχείο του και έμεινε τελικά στο Χίλτον.
Βρίσκω άδικη την κριτική σε αυτούς που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αλλά δεν συμμετέχουν πια. Αυτή η κριτική γίνεται συνήθως από καφενόβιους και διαδηλωτές του καναπέ και του διαδικτύου που, αν αναπνεύσουν ένα δακρυγόνο για πέντε δευτερόλεπτα, θα ψάχνουν τη μαμά τους.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες είναι πως -στις διαδηλώσεις- οι διαδηλωτές δεν έχουν απέναντί τους αστυνομικές δυνάμεις αλλά στρατιωτικές δυνάμεις.
Αυτό δεν είναι Αστυνομία. Αυτό είναι Στρατός. Είναι ο δικός τους Στρατός, όχι ο δικός μας Στρατός. Και ο Στρατός -από τα αρχαία χρόνια- αντιμετωπίζεται μόνο με έναν τρόπο.
(Οι Ισπανοί «σοκαρίστηκαν» από την επίθεση των αστυνομικών με γκλομπ σε 13χρονο αγόρι στην πόλη Ταραγόνα -είναι το βίντεο και η φωτογραφία. Υποψιάζομαι πως τα καθεστωτικά ισπανικά ΜΜΕ θα εστιάσουν την προσοχή τους στη βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών που χτύπησαν το 13χρονο αγόρι και θα κάνουν λόγο για ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Η προσοχή θα φύγει από τους λόγους της απεργίας των Ισπανών και θα γίνει ένα ωραιότατο μελό. Μπορεί να δούμε και τους αστυνομικούς που χτύπησαν τον 13χρονο να του χαρίζουν κάνα γλειφιτζούρι και να τον κάνουν κούνια. Αρέσουν αυτά στο «λαό». Που είναι πάντα άξιος της μοίρας του. Και από τη μία διαδηλώνει και από την άλλη στήνεται μετά στην τηλεόραση για να μάθει τι έγινε από τα φασιστοκάναλα της Μαφιοκρατίας, αντί να μπει μέσα και να τα καταλάβει. Άλλωστε, δικά του είναι. Γελάω πολύ στις διαδηλώσεις με αυτούς που προσπαθούν να ανοίξουν συζήτηση με τα ΜΑΤ και να τα φέρουν στο φιλότιμο. Είναι πιο αστείο και από το να βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να ανοίξει κουβέντα με σκουπιδοτενεκέ. )
Πιτσιρίκος
Οι χτεσινές εικόνες από την Ισπανία -με τις συγκρούσεις ανάμεσα στις αστυνομικές δυνάμεις και τους διαδηλωτές- μπορεί να εντυπωσίασαν έναν Έλληνα τηλεθεατή αλλά δεν εντυπωσίασαν καθόλου εκείνους που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στην Αθήνα τα δυόμισι τελευταία χρόνια.
Σε σχέση με τη δράση των ΜΑΤ, των ασφαλιτών και των ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ στους δρόμους της Αθήνας, οι ειδικές δυνάμεις της ισπανικής αστυνομίας ήταν παιδική χαρά.
Πολλοί Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί πως -τα τελευταία χρόνια- στο κέντρο της Αθήνας έχουν γίνει μάχες. Βοήθησαν -στο να μην γίνει αυτό αντιληπτό από όλους- τα καθεστωτικά ΜΜΕ με τον τρόπο που παρουσίαζαν τα γεγονότα.
Βοήθησε και το γεγονός πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού στη χώρα μας είναι βολεμένο -ακόμα- και «συγχωρεί» τα παιδιά της Αστυνομίας, που ανοίγουν κεφάλια και σακατεύουν ατιμώρητα πολίτες, επειδή νομίζει ότι το προστατεύουν. Όχι για πάντα.
Μετά τις δυο απεργιακές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου τον Ιούνιο του 2011 -28 και 29 Ιουνίου-, έδωσα συνέντευξη σε έναν Σουηδό δημοσιογράφο. Καθώς μιλούσαμε, μου είπε πως ήταν πολεμικός ανταποκριτής. Μου έδειξε μάλιστα αποδείξεις πως ήταν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Τον ρώτησα γιατί η εφημερίδα του έστειλε στην Αθήνα έναν πολεμικό ανταποκριτή και μου απάντησε -με πολύ φυσικό τρόπο- πως αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας είναι low war. Μου είπε μάλιστα πως το ξενοδοχείο που είχε κάνει κράτηση η εφημερίδα του ήταν στην πλατεία Συντάγματος αλλά, όταν έφτασε στην Αθήνα, ήταν αδύνατον να βρει τρόπο να καταφέρει στο ξενοδοχείο του και έμεινε τελικά στο Χίλτον.
Βρίσκω άδικη την κριτική σε αυτούς που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αλλά δεν συμμετέχουν πια. Αυτή η κριτική γίνεται συνήθως από καφενόβιους και διαδηλωτές του καναπέ και του διαδικτύου που, αν αναπνεύσουν ένα δακρυγόνο για πέντε δευτερόλεπτα, θα ψάχνουν τη μαμά τους.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες είναι πως -στις διαδηλώσεις- οι διαδηλωτές δεν έχουν απέναντί τους αστυνομικές δυνάμεις αλλά στρατιωτικές δυνάμεις.
Αυτό δεν είναι Αστυνομία. Αυτό είναι Στρατός. Είναι ο δικός τους Στρατός, όχι ο δικός μας Στρατός. Και ο Στρατός -από τα αρχαία χρόνια- αντιμετωπίζεται μόνο με έναν τρόπο.
(Οι Ισπανοί «σοκαρίστηκαν» από την επίθεση των αστυνομικών με γκλομπ σε 13χρονο αγόρι στην πόλη Ταραγόνα -είναι το βίντεο και η φωτογραφία. Υποψιάζομαι πως τα καθεστωτικά ισπανικά ΜΜΕ θα εστιάσουν την προσοχή τους στη βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών που χτύπησαν το 13χρονο αγόρι και θα κάνουν λόγο για ένα «μεμονωμένο περιστατικό». Η προσοχή θα φύγει από τους λόγους της απεργίας των Ισπανών και θα γίνει ένα ωραιότατο μελό. Μπορεί να δούμε και τους αστυνομικούς που χτύπησαν τον 13χρονο να του χαρίζουν κάνα γλειφιτζούρι και να τον κάνουν κούνια. Αρέσουν αυτά στο «λαό». Που είναι πάντα άξιος της μοίρας του. Και από τη μία διαδηλώνει και από την άλλη στήνεται μετά στην τηλεόραση για να μάθει τι έγινε από τα φασιστοκάναλα της Μαφιοκρατίας, αντί να μπει μέσα και να τα καταλάβει. Άλλωστε, δικά του είναι. Γελάω πολύ στις διαδηλώσεις με αυτούς που προσπαθούν να ανοίξουν συζήτηση με τα ΜΑΤ και να τα φέρουν στο φιλότιμο. Είναι πιο αστείο και από το να βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να ανοίξει κουβέντα με σκουπιδοτενεκέ. )
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου