ΓΙΑ ΟΣΟ ΑΚΟΜΑ…(ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ…?)
Για όσο ακόμα θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σε αυτή τη γη που θα πεινάει χωρίς τη θέλησή του…
…έστω και ένας που θα διψάει χωρίς τη θέλησή του…
όσο ακόμα εμείς οι άνθρωποι θα λύνουμε τις διαφορές μας σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο…
…όσο θα πιστεύουμε ότι η γη και οι πόροι της είναι για εκμετάλλευση και ατομικό όφελος των δυνατών και όσων έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα…
…όσο ακόμα θα εργαζόμαστε σε νωχελικές, βαρετές και άχρηστες δουλειές, για να επιβιώσουμε,
δουλειές που δεν συνεισφέρουν στο κοινό καλό αλλά παράγουν περισσότερα καταναλωτικά προϊόντα, άσχετα από τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες…
δουλειές που θα έπρεπε να τις κάνουν άψυχα μηχανήματα και αυτοματισμοί στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι άνθρωποι με φυσικές και συναισθηματικές ανάγκες,
…όσο ακόμα θα λαχταράμε τα μικρά διαλείμματα διακοπών για μιαν ανάσα,
…όσο ακόμα θα στερούμαστε ελεύθερο χρόνο για να σχετιστούμε αληθινά και δημιουργικά με τους οικείους και τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας
…όσο ακόμα θα χρειάζεται να χρησιμοποιούμε και να αποκτούμε χρήματα για να πληρώνουμε για την επιβίωσή μας και την απόκτηση όλων όσων έχουμε ανάγκη,
…όσο θα πεθαίνουν μικρά παιδιά από ασθένειες που μπορούν εύκολα να προληφθούν και να γιατρευτούν,
…όσο ακόμα τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται επιφανειακά και τοπικά και θα τα διαχειρίζονται πολιτικοί, οικονομολόγοι και τεχνοκράτες και όχι, αφοσιωμένοι στο κοινό καλό, επιστήμονες και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών,
…όσο ακόμα θα πιστεύουμε στην χιλιομασιμένη μαστίχα της υποτιθέμενης δημοκρατίας και του δικαιώματος της επιλογής, που υποτίθεται ότι έχουμε σαν πολίτες,
λες και αυτό, που για ζωή ζούμε στους καιρούς μας, ήτανε επιλογή μας μέσω των εκλεγμένων μας σωτήρων,
…όσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να είναι προσκολλημένοι σε άχρηστα πρότυπα, ανόητες και διαχωριστικές παραδόσεις και πίστεις, βαλτωμένα και δύσοσμα κατεστημένα που εμποδίζουν την ουσιαστική μας εξέλιξη…
θεσμούς, ινστιτούτα και φορείς που καταστρέφουν τις ζωές μας και κυρίως τις ζωές των επόμενων γενιών…
...για όσο ακόμα οι κοινωνίες μας θα διδάσκουν στα παιδιά τους την συμμόρφωση, την υπακοή και την τυφλή αποστήθιση των παλιών προτύπων
…για όσο ακόμα, οι περισσότεροι άνθρωποι, θα αγνοούν το τι πραγματικά είναι και ποιες είναι οι πραγματικές τους δυνατότητες,
ποιες είναι οι δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας, που είναι τα πραγματικά «εργαλεία» που μπορούν να μας οδηγήσουν, ως ανθρώπινο είδος, στην πραγματική εξέλιξη και πρόοδο…
…για όσο ακόμα η πολλαπλή έννοια του προσωπικού κέρδους θα καθοδηγεί τις ζωές μας σε κάθε μας βήμα…
για όσο ακόμα το "εγώ" θα υπερτερεί του "εμείς",
...για όσο ακόμα η αγάπη για δύναμη θα βρίσκεται ψηλότερα απο τη δύναμη της αγάπης,
…θα μαρτυρά το χαμηλό επίπεδο του παγκόσμιου πολιτισμού μας, την αναποτελεσματικότητα των κοινωνικών μας συστημάτων και τους φαύλους κύκλους της κατασκευασμένης δυστυχίας του ανθρώπινου είδους…
…το δε πραγματικά νέο, οι υπαρκτές λύσεις των προβλημάτων μας θα περιμένουν καρτερικά ξεπαγιασμένες να τους δώσουμε την προσοχή μας…
Αν όχι τώρα, πότε??
Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
Για όσο ακόμα θα υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σε αυτή τη γη που θα πεινάει χωρίς τη θέλησή του…
…έστω και ένας που θα διψάει χωρίς τη θέλησή του…
όσο ακόμα εμείς οι άνθρωποι θα λύνουμε τις διαφορές μας σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο…
…όσο θα πιστεύουμε ότι η γη και οι πόροι της είναι για εκμετάλλευση και ατομικό όφελος των δυνατών και όσων έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα…
…όσο ακόμα θα εργαζόμαστε σε νωχελικές, βαρετές και άχρηστες δουλειές, για να επιβιώσουμε,
δουλειές που δεν συνεισφέρουν στο κοινό καλό αλλά παράγουν περισσότερα καταναλωτικά προϊόντα, άσχετα από τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες…
δουλειές που θα έπρεπε να τις κάνουν άψυχα μηχανήματα και αυτοματισμοί στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι άνθρωποι με φυσικές και συναισθηματικές ανάγκες,
…όσο ακόμα θα λαχταράμε τα μικρά διαλείμματα διακοπών για μιαν ανάσα,
…όσο ακόμα θα στερούμαστε ελεύθερο χρόνο για να σχετιστούμε αληθινά και δημιουργικά με τους οικείους και τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας
…όσο ακόμα θα χρειάζεται να χρησιμοποιούμε και να αποκτούμε χρήματα για να πληρώνουμε για την επιβίωσή μας και την απόκτηση όλων όσων έχουμε ανάγκη,
…όσο θα πεθαίνουν μικρά παιδιά από ασθένειες που μπορούν εύκολα να προληφθούν και να γιατρευτούν,
…όσο ακόμα τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται επιφανειακά και τοπικά και θα τα διαχειρίζονται πολιτικοί, οικονομολόγοι και τεχνοκράτες και όχι, αφοσιωμένοι στο κοινό καλό, επιστήμονες και άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών,
…όσο ακόμα θα πιστεύουμε στην χιλιομασιμένη μαστίχα της υποτιθέμενης δημοκρατίας και του δικαιώματος της επιλογής, που υποτίθεται ότι έχουμε σαν πολίτες,
λες και αυτό, που για ζωή ζούμε στους καιρούς μας, ήτανε επιλογή μας μέσω των εκλεγμένων μας σωτήρων,
…όσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να είναι προσκολλημένοι σε άχρηστα πρότυπα, ανόητες και διαχωριστικές παραδόσεις και πίστεις, βαλτωμένα και δύσοσμα κατεστημένα που εμποδίζουν την ουσιαστική μας εξέλιξη…
θεσμούς, ινστιτούτα και φορείς που καταστρέφουν τις ζωές μας και κυρίως τις ζωές των επόμενων γενιών…
...για όσο ακόμα οι κοινωνίες μας θα διδάσκουν στα παιδιά τους την συμμόρφωση, την υπακοή και την τυφλή αποστήθιση των παλιών προτύπων
…για όσο ακόμα, οι περισσότεροι άνθρωποι, θα αγνοούν το τι πραγματικά είναι και ποιες είναι οι πραγματικές τους δυνατότητες,
ποιες είναι οι δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας, που είναι τα πραγματικά «εργαλεία» που μπορούν να μας οδηγήσουν, ως ανθρώπινο είδος, στην πραγματική εξέλιξη και πρόοδο…
…για όσο ακόμα η πολλαπλή έννοια του προσωπικού κέρδους θα καθοδηγεί τις ζωές μας σε κάθε μας βήμα…
για όσο ακόμα το "εγώ" θα υπερτερεί του "εμείς",
...για όσο ακόμα η αγάπη για δύναμη θα βρίσκεται ψηλότερα απο τη δύναμη της αγάπης,
…θα μαρτυρά το χαμηλό επίπεδο του παγκόσμιου πολιτισμού μας, την αναποτελεσματικότητα των κοινωνικών μας συστημάτων και τους φαύλους κύκλους της κατασκευασμένης δυστυχίας του ανθρώπινου είδους…
…το δε πραγματικά νέο, οι υπαρκτές λύσεις των προβλημάτων μας θα περιμένουν καρτερικά ξεπαγιασμένες να τους δώσουμε την προσοχή μας…
Αν όχι τώρα, πότε??
Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου