Πάρε θέση φωνάζουν. Δεν μπορείς να είσαι αμέτοχος.
Θέση σε τι?
Αμέτοχος σε τι?
Να πάρω θέση με ποιους δολοφόνους θα είμαι?
Ποιοι θάνατοι είναι όμορφοι και ποιοι άσχημοι?
Να πάρω θέση αν μου αρέσει αυτή η βαρβαρότητα ή η άλλη?
Να επιλέγω νεκρούς ομοϊδεάτες ή νεκρούς αντιπάλους?
Ποιους ομοϊδεάτες και ποιους αντιπάλους σε τι?
Σε δεκάδες κείμενα χρόνια τώρα γράφω και ξαναγράφω ξανά για τη ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ, ΤΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΑ ΜΑΝΤΡΙΑ, που θύματα όλων αυτών είναι ΚΥΡΙΩΣ οι νέοι άνθρωποι που δεν ξέρουν που πάνε να μπλέξουν και για ποιο λόγο τους βάζουν να σκοτώνονται, να μισούν, να κατευθύνονται εκεί που τους δείχνουν, που δεν ξέρουν πόσο άριστα δεμένοι είναι οι μηχανισμοί της ΑΠΑΤΗΣ και της ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.
Να πάρω θέση σε τι? Αν συμφωνώ ή διαφωνώ μ ένα παιδί που πριν προλάβει να χαρεί τη ζωή, πριν προλάβει να ερωτευθεί, να παλέψει, να φτιάξει τα όνειρά του, να βιώσει τις πιο απλές χαρές της ζωής, του έχουν κάνει κιμά το μυαλό, του έχουν σπείρει δυστυχία στη ψυχή, το έχουν τοποθετήσει στο ένα στρατόπεδο ή στο άλλο σκεπάζοντας τα μάτια του από την αλήθεια, και για όποιο λόγο τους κάτσει το μετατρέπουν σε θύτη ή σε θύμα, σε μάρτυρα ή σε φονιά?
Δεν μπορώ να πάρω θέση σε ένα ολόκληρο σύστημα που το θεωρώ σάπιο, ψεύτικο, επικίνδυνο, βάρβαρο από τα θεμέλια του μέχρι τη κορυφή. Δεν μπορώ να πάρω θέση με ποιο μαντρί θα είμαι αφού δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρόβατο...
Δεν μπορώ να χαίρομαι ή να λυπάμαι ανάλογα με το ποιοι είναι οι νεκροί αφού διαφωνώ με τον κατασκευασμένο πόλεμο.
Δεν μπορώ να μη βλέπω την αθλιότητα μιας εξουσίας που είναι ανίκανη να διαχειριστεί με αντρίκειο τρόπο, με περηφάνια, με μεγαλείο, με αξίες το τιμόνι , και στηρίζεται σε φτηνιάρικα κόλπα, δημοσιογραφίσκους, παρακρατικά παιχνίδια και κόλπα, ψέμματα και μιζέρια ατελείωτη, κρυμμένη πίσω από τη φούστα μιας εποχής που για τον υπόλοιπο κόσμο έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Μια Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, πιονάκι σε παιχνίδια κυριαρχίας και παγκοσμίου πολέμου ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗΣ Η ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ που έζησαν οι προηγούμενες γενιές, να σέρνεται στις πηγάδες του περασμένου αιώνα, σε καταστάσεις ψυχροπολεμικές ενώ ο ψυχρός πόλεμος έχει γίνει βιβλίο αραχνιασμένο στα ράφια της ιστορίας και τα παγκόσμια γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα του 21ου αιώνα, να υπονοείται έστω και σαν κόλπο, η υποψία ενός εμφυλίου, μια αντιπαράθεση κομουνιστών, φασιστών, κεντρώων, ακροδεξιών, ακροαριστερών και το λουρί της μάνας, την ώρα που ούτε κόμματα υπάρχουν πια, ούτε ιδεολογίες, ούτε παρατάξεις που να καθορίζουν τη πορεία των γεγονότων παρά μόνο δύο.
Θέση σε τι?
Αμέτοχος σε τι?
Να πάρω θέση με ποιους δολοφόνους θα είμαι?
Ποιοι θάνατοι είναι όμορφοι και ποιοι άσχημοι?
Να πάρω θέση αν μου αρέσει αυτή η βαρβαρότητα ή η άλλη?
Να επιλέγω νεκρούς ομοϊδεάτες ή νεκρούς αντιπάλους?
Ποιους ομοϊδεάτες και ποιους αντιπάλους σε τι?
Σε δεκάδες κείμενα χρόνια τώρα γράφω και ξαναγράφω ξανά για τη ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ, ΤΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΑ ΜΑΝΤΡΙΑ, που θύματα όλων αυτών είναι ΚΥΡΙΩΣ οι νέοι άνθρωποι που δεν ξέρουν που πάνε να μπλέξουν και για ποιο λόγο τους βάζουν να σκοτώνονται, να μισούν, να κατευθύνονται εκεί που τους δείχνουν, που δεν ξέρουν πόσο άριστα δεμένοι είναι οι μηχανισμοί της ΑΠΑΤΗΣ και της ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.
Να πάρω θέση σε τι? Αν συμφωνώ ή διαφωνώ μ ένα παιδί που πριν προλάβει να χαρεί τη ζωή, πριν προλάβει να ερωτευθεί, να παλέψει, να φτιάξει τα όνειρά του, να βιώσει τις πιο απλές χαρές της ζωής, του έχουν κάνει κιμά το μυαλό, του έχουν σπείρει δυστυχία στη ψυχή, το έχουν τοποθετήσει στο ένα στρατόπεδο ή στο άλλο σκεπάζοντας τα μάτια του από την αλήθεια, και για όποιο λόγο τους κάτσει το μετατρέπουν σε θύτη ή σε θύμα, σε μάρτυρα ή σε φονιά?
Δεν μπορώ να πάρω θέση σε ένα ολόκληρο σύστημα που το θεωρώ σάπιο, ψεύτικο, επικίνδυνο, βάρβαρο από τα θεμέλια του μέχρι τη κορυφή. Δεν μπορώ να πάρω θέση με ποιο μαντρί θα είμαι αφού δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρόβατο...
Δεν μπορώ να χαίρομαι ή να λυπάμαι ανάλογα με το ποιοι είναι οι νεκροί αφού διαφωνώ με τον κατασκευασμένο πόλεμο.
Δεν μπορώ να μη βλέπω την αθλιότητα μιας εξουσίας που είναι ανίκανη να διαχειριστεί με αντρίκειο τρόπο, με περηφάνια, με μεγαλείο, με αξίες το τιμόνι , και στηρίζεται σε φτηνιάρικα κόλπα, δημοσιογραφίσκους, παρακρατικά παιχνίδια και κόλπα, ψέμματα και μιζέρια ατελείωτη, κρυμμένη πίσω από τη φούστα μιας εποχής που για τον υπόλοιπο κόσμο έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Μια Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, πιονάκι σε παιχνίδια κυριαρχίας και παγκοσμίου πολέμου ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗΣ Η ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ που έζησαν οι προηγούμενες γενιές, να σέρνεται στις πηγάδες του περασμένου αιώνα, σε καταστάσεις ψυχροπολεμικές ενώ ο ψυχρός πόλεμος έχει γίνει βιβλίο αραχνιασμένο στα ράφια της ιστορίας και τα παγκόσμια γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα του 21ου αιώνα, να υπονοείται έστω και σαν κόλπο, η υποψία ενός εμφυλίου, μια αντιπαράθεση κομουνιστών, φασιστών, κεντρώων, ακροδεξιών, ακροαριστερών και το λουρί της μάνας, την ώρα που ούτε κόμματα υπάρχουν πια, ούτε ιδεολογίες, ούτε παρατάξεις που να καθορίζουν τη πορεία των γεγονότων παρά μόνο δύο.
Το κόμμα μιας ελίτ 1% που κατέχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και το κόμμα των δισεκατομμυρίων έρμαιων και άβουλων κοπαδιών που θανατώνονται με κάθε τρόπο, που δηλητηριάζονται, που είναι ένα μπαλάκι στη ρουλέτα της ασύστολης πλέον και αρρωστημένης δίψας για κυριαρχία και κέρδος ανθρώπων που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση ούτε με ιδέες, ούτε με πατρίδες, ούτε καν με τις στοιχειώδεις λειτουργίες που πρέπει να έχει ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος. Διεφθαρμένοι, ανώμαλοι, παιδεραστές, πρεζάκια, αρρωστημένοι νάρκισσοι, σαδιστές, επαγγελματίες δολοφόνοι, πουτάνες και νταβατζήδες της ανθρώπινης ζωής, κουφάρια άχρηστα και δύσοσμα ορίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας, κι εγώ να πάρω θέση σε τι?
Αν σε τοπικό επίπεδο έχουμε χάσει εντελώς τη μπάλα, κι έχουν κάνει κιμά τα μυαλά μας να αδυνατούμε να διακρίνουμε το αυτονόητο? Το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ? Να γίνεται μακελειό στην εξόντωση ολόκληρης της πατρίδας μας, των συνανθρώπων μας και να αναλώνω χρόνο στο πόσα like έχει στο φατσοβιβλίο η μια ομάδα από την άλλη, ποια δολοφονία είναι σωστότερη και ποια όχι, ποιον θα μισήσω και ποιον θα αγαπήσω ανάλογα σε ποιο μαντρί ανήκει?
I AM TO OLD FOR ALL THIS SHIT....
Τα συλλυπητήρια μου ολόψυχα στη μάνα στο πατέρα, στους αγαπημένους αυτών των παιδιών, που βιώνουν τη μεγαλύτερη συμφορά που τους ξημέρωσε, όπως και τους αγαπημένους του Φύσσα, όπως και στους αγαπημένους κάθε παιδιού που κόπηκε βίαια και ΑΝΑΝΔΡΑ η ζωή του, για οποιοδήποτε ηλίθιο λόγο, με τη δικαιολογία μιας τάχα απόδοσης δικαιοσύνης, σε ένα πόλεμο πεζοδρομίου που κινείται με όρους μαφιόζικης συμμορίας πληρωμένης για αυτό ακριβώς το λόγο. Να τρομοκρατεί, και να γιγαντώνει τη κατάσταση ομερτάς μιας ολόκληρης κοινωνίας που σέρνεται από το λόγια μιας χούφτας ανόητων που δεν έχουν κανένα ηθικό φραγμό και κανένα ψυχικό μεγαλείο.
Και για εσάς που σαν παπαγαλάκια θα συνεχίσετε να σπαταλάτε το χρόνο σας για να παριστάνεται τον Κλουζό να βρείτε το κάθε θύμα κι ο κάθε εκτελεστής τι ήταν, τι πίστευε, πως λειτουργούσε στη ζωή του αν ήταν καλός και κακός άνθρωπος, αν το άξιζε ή όχι, αν αυτός είναι ήρωας κι ο άλλος δολοφόνος, αν αυτός πάλευε για ένα δίκαιο αγώνα ή όχι, αν ήταν με τους καλούς δικούς μας ή με τους κακούς απέναντι, ένα έχω να πω. Πως κάθε παιδί γεννιέται ελεύθερο και αγνό μέχρι να του γεμίσουν τα μυαλά με όλα τα σκ@τά που τα ονομάζουν με διάφορους τρόπους για να μην φανούν αυτό ακριβώς που είναι δηλαδή σκ@τά, και το μετατρέπουν σε σκλάβο με ιδέες απατηλές πριν προλάβει καν να σκεφτεί από μόνο του τη θέση του σ΄αυτό το κόσμο και να προλάβει να επιλέξει να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος ή ένα ακόμα ζωάκι στη μεγάλη φάρμα.
Κανένας δεν γεννιέται δολοφόνος. Κανένας δεν είναι εν δυνάμει δίκαιος ή άδικος. Κανένα μωρό δεν αγαπάει κάτι αυθόρμητα εκτός από τη μάνα που το γέννησε και της απλώνει για πρώτη φορά το χεράκι του. Κανένα μωρό δεν είναι κόκκινο, μαύρο, πράσινο ή μπλε. Όλα είναι ψυχές που βγαίνουν με ένα κλάμα σε μια φυλακή που έχει κανόνες από το πρώτο λεπτό που θα ζήσουν μέχρι το τελευταίο, που τους καθορίζουν οι δεσμοφύλακες και το σωφρονιστικό σύστημα.... Ίσως και γι΄αυτό ο μόνος δεσμός που δεν μπορεί να σπάσει, δεν μπορεί να γίνει λιγότερος, δεν μπορεί να τον ελέγξει κανένας είναι αυτό της μάνας με το παιδί της. Μια κοινωνία λοιπόν που βάζει απέναντι μανάδες και τους δίνει επιλεκτικά συλλυπητήρια, είναι ήδη τελειωμένη.
Σκασμός επί τέλους οι ρήτορες κι οι λωποδύτες. Η Ελλάδα κάθε μέρα πενθεί...
Κι ο λαός της αντί να σηκώσει κεφάλι ενωμένος, να συνειδητοποιήσει πως η εθνική ντροπή, είναι ντροπή για το καθένα μας, πως η βαρβαρότητα δεν θα αφήσει κανέναν στο απυρόβλητο, πως ο θάνατος δεν θα σταματήσει σε μια γειτονιά αλλά θα τις πάρει όλες αμπάριζα, πως θύτες και θύματα είμαστε όλοι, κοιτάζει τα κουτάκια με τα ψέμματα, ποιο να διαλέξει...
ΠΗΓΗ:
Συνήθης Ύποπτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου