Οι χαμένες ζωές των… άλλων.

filologos10

Toυ Σάββα Κελεντερίδη 

 

Την Κυριακή 17 Μαρτίου 2013 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας έκανε μια κίνηση που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής και δεν αποτελεί απλά μια συμβολική κίνηση ή κίνηση ευκαιρίας!

Αναφερόμαστε στην παρουσία και την ομιλία που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ημέρα που έφυγε το πρώτο τρένο με Θεσσαλονικείς Εβραίους για τα κρεματόρια του Αουσβιτς – Μπίργκεναου.

Εκτιμάμε ότι η κίνηση αυτή μπορεί να επηρεάσει τους γενικότερους σχεδιασμούς στην Α. Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, γιατί γίνεται σε μια περίοδο που οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ και εβραϊκού παράγοντα συνεχίζουν να προβληματίζουν τους αναλυτές για το κατά πόσον αυτές έχουν διαρραγεί σε βάθος ή διατηρούνται οι υπόγειοι ισχυροί δεσμοί που ανάγονται στην προνομιακή σχέση και την προστασία που προσέφερε η οθωμανική εξουσία στους Εβραίους, τους οποίους δέχτηκε να φιλοξενήσει, μάλιστα, μεταξύ άλλων πόλεων και στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη, από το 1492, όταν εκδιώχτηκαν από την Ισπανία.

Να σημειωθεί ότι οι δεσμοί αυτοί ισχυροποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επικράτησης των Νεοτούρκων, της Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής και της περιόδου που ακολούθησε της επικράτησης του Μουσταφά Κεμάλ, όταν οι Εβραίοι και οι λεγόμενοι «ντονμέδες» -που εν τω μεταξύ αναχώρησαν από τη Θεσσαλονίκη με την απελευθέρωση της πόλης από τον ελληνικό στρατό αλλά και με την ανταλλαγή των πληθυσμών- μαζί με άλλες οικογένειες της Τουρκίας πήραν τη θέση της επιχειρηματικής τάξης, που ως τότε ήταν σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των χριστιανών, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων.

Εχουν σημασία, λοιπόν, η παρουσία και ο λόγος του κ. Σαμαρά στην προαναφερθείσα τελετή, και για στρατηγικούς λόγους αλλά και για λόγους αρχής, αφού η Ελλάδα θα πρέπει να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα και προπύργιο ανθρωπισμού και να πρωταγωνιστεί με τις πολιτικές αλλά και με τις εν γένει ενέργειές της στους αγώνες που γίνονται για την καταδίκη των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, κορυφαίο των οποίων είναι οι Γενοκτονίες.

Πιστεύουμε, όμως, ότι η υπόθεση της βάρβαρης δολοφονίας των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους ναζί, καθώς και το όλο ζήτημα του Ολοκαυτώματος, θα μπορούσαν να υποστηριχτούν καλύτερα και να έχουν ακόμα περισσότερους υποστηρικτές, αν ο Ελληνας πρωθυπουργός, έστω και σε μια αποστροφή της ομιλίας του, αναφερόταν και στο ζήτημα της Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής και καλούσε τους Εβραίους, αν όχι να συστρατευτούν, έστω να υποστηρίξουν τους Αρμενίους, τους Ασσυρίους και τους Ελληνες στον αγώνα που κάνουν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας!

Αλλωστε οι Εβραίοι, ως ανάδελφο έθνος, γνωρίζουν περισσότερο από τον καθένα πόσο σημαντικές είναι οι συμμαχίες για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση κινδύνων και απειλών, όπως οι πολιτικές που προκαλούν εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες!

Η ως άνω εκδήλωση, μάλιστα, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον πρωθυπουργό, που εκπροσωπεί την Ελλάδα και το ελληνικό έθνος, να εξασφαλίσει την υποστήριξη του πανίσχυρου εβραϊκού παράγοντα, αφού ήταν παρών ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ρόναλντ Λόντερ, ο οποίος επίσης δεν έκανε καμία αναφορά αλληλεγγύης στους απογόνους των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, που υπέστησαν το έγκλημα της γενοκτονίας από τους Τούρκους.

Πιστεύουμε ότι όταν πολεμάς τον ρατσισμό και τον ναζισμό θα πρέπει να αναδεικνύεις κάθε στιγμή την ισότητα των ανθρώπων, των φυλών και των εθνών σε όλα τα ζητήματα και κυρίως στο ζήτημα της Γενοκτονίας, ενώ θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δύσκολα βρίσκει κανείς εξήγηση για την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στα θύματα του τουρκικού ρατσισμού, που, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, ενέπνευσε τον Χίτλερ.

Ελπίζουμε ότι αυτό θα αποτελέσει μέλημα ειδικά εκείνων που έχουν αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό της προσέγγισης Ελλάδας – Ισραήλ και εβραϊκού παράγοντα, για να γίνει πιο αποδοτική αυτή η σχέση αλλά και για να σβήσουν οι οδυνηρές μνήμες του απώτερου αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος, όταν βλέπαμε το Ισραήλ αλλά και τον εβραϊκό παράγοντα, που ένιωσε κυριολεκτικά στο πετσί του τη Γενοκτονία, να συμπορεύονται και να στηρίζουν σε όλα τα επίπεδα τη γενοκτόνο Τουρκία, ακόμα και στο ζήτημα του εξαγνισμού της από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έκανε επί των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής.

Τέλος, πιστεύουμε ότι η επίδειξη επιλεκτικής ευαισθησίας για τις χαμένες ζωές των Εβραίων, αγνοώντας στην ουσία τις αδικοχαμένες ζωές των άλλων, συνιστά στην ουσία μια πράξη που μπορεί κι αυτή να χαρακτηριστεί ιδιοτύπως ρατσιστική, η οποία φυσικά δεν υπηρετεί τον ιερό σκοπό της συστράτευσης της παγκόσμιας κοινωνίας εναντίον κάθε φύσεως και μορφής ρατσισμού!

Δημοκρατία